av gransking, sum vísir greitt samband millum likamsvirkni og nógvar ymiskar sjúkur - ikki minst í hjarta-æðralagnum. Hann vísir á, at likamsvenjingar styrkja vøddalagið, soleiðis at tú betur kann stýra

tykist sum, at politiska skipanin svíkur onkursvegna. Kom at hugsa um yrkingina “Hjarta í sýrubað” hjá Sigri M. Gaini: Hjarta mítt svimur í sýru eg fái ikki anda Høvd mítt er eitt kuldaskáp heili mín liggur [...] skriftunum, Bíbliuni, sum kanska meiri enn nakað annað átak slóðaði málinum rás inn í hvørt einasta hjarta í landinum, sálmarnir, fosturlandssangirnir, avrikini hjá rithøvundum og skøldum okkara, skipanin

ferðast inn í hansara melankolsku russisku sál og hjarta og út í pensilin hann heldur í hondini og á tað nakna hvíta lørifti í tekur ímóti hansara sál og hjarta og hansara livandi fronsku motivir í hann málar [...] Litir dugdi Soutine sum oftast væl at fáast við ein litmeistari var hann, men hann legði sum oftast hjarta og sálina í litirnar gav teimum anda og øvugt og uppliva innihald. Einki falst parfumukent grunt

Einsamøll eru tímiligu virðini ikki nøktandi, tí mannasálin tørvar nakað ævigt. - Augustin segði, at "hjarta títt er óróligt, til tú finnur Gud", og í hesum setningi er ein óbroytandi sannleiki, har vit leiðast [...] seinasta orðið og megnar ikki at føra tað góða og sannleikan handan ljósið. - Augustin segði, at "hjarta títt er óróligt, til tú finnur Gud", og í hesum setningi er ein óbroytandi sannleiki, har vit leiðast [...] eftir mínum tykki ikki royna at spæla sálarfrøðingur, sigur Johannes Møllehave - Augustin segði, at "hjarta títt er óróligt, til tú finnur Gud", og í hesum setningi er ein óbroytandi sannleiki, har vit leiðast

dupultum reglum og skrivaði sangirnar av. Lærdi meg teir uttanat. Og so sungu vit, vinkonurnar av hjarta, meðan bandupptakarin var for frá. Dansaðu og nutu lívið. Tað stuttliga, ella tað mest sigandi er [...] lívsneyðugur og stytsti vegur millum menniskju siga tey. Vestmanna hevur eitt serligt pláss í tínum hjarta. Nýggja bókini, sum nú er komin út byrjar sjálvsagt við Vestmannasanginum. Og sjálvsagt skal fag [...] Banka bara aftur. Halt áfram at skapa. Halt áfram at vera tú, tí “Ongin er sum tú” góð Martin. Av hjarta tillukku við degnum góði Martin og øll tíni. Vitandi um at ongin tøkk er nóg stór til tín sigi eg

lyndi og umsorgan sum tú hevur, haldi eg, at tú hevur eftir mammu tíni; sum hevði eitt heitt og stórt hjarta til øll onnur fólk. Hetta sermerkir eisini teg og tú gevur fyrst øðrum, áðrenn tú hugsar um teg sjálva [...] syrgnar heima sita tí ein sonur gloymdi burtur tær. Men mín góða mamma tú skalt vita, at tú stendur hjarta mínum nær. Meðan tú enn livir, vil eg veita Hesa hjartans tøkk til tín, Heimsins besta mamma, mamma

Síðani fóru vit aftur til hansara. Hesi minnini eru bert fá av mongum. Øll vera tey tó goymd í mínum hjarta, tí tað eru minnir, ið eg fari at minnast alt mítt lív. Tað munnu vera fá, ið ikki hava hoyrt meg [...] sagt, at eg minti um konu tína Elisabeth. Góði langabbi, eg vil altíð goyma minnini um teg í mínum hjarta. Takk fyri at eg slapp at hava teg so leingi, tað er ikki ein og hvør, ið hevur sín langabba, so

kempaði so óluksáliga væl í øllum tí margfalda virksemi, tú vígdi títt lív, títt arbeiðssemi og títt hjarta til. Tordi altíð tað trupla. Breyt mørk og setti krøv. Fírdi ongantíð fyri at siga tína erligu hugsan [...] ítrótt, sum ikki eru tiknar í dygd. Altíð frælsur í tínum virksemi og í tíni skriving. Við stórum hjarta fyri øllum tú fekst við, samansett við greiningarevnum og støðugt at krevja nýggj mál og broytingar

málið var í hæddini, fólkaatkvøðan skuldi fyrireikast, Hvítabók var á veg ... Men sjálvt um mítt hjarta eisini veruliga brendi fyri fullveldinum, kom tað óvart á meg, at stemningurin í tingsalinum kundi [...] ongantíð við eitt orðaskifti, sum langt síðani er farið í tómgongd, tí ongin hevur nakað meir uppá hjarta, sigur Annita, sum viðgongur, at slíkar løtur kann tað vera freistandi at ivast í, hvørja nyttu tú

málið var í hæddini, fólkaatkvøðan skuldi fyrireikast, Hvítabók var á veg ... Men sjálvt um mítt hjarta eisini veruliga brendi fyri fullveldinum, kom tað óvart á meg, at stemningurin í tingsalinum kundi [...] ongantíð við eitt orðaskifti, sum langt síðani er farið í tómgongd, tí ongin hevur nakað meir uppá hjarta, sigur Annita, sum viðgongur, at slíkar løtur kann tað vera freistandi at ivast í, hvørja nyttu tú