Johan Carl Dam
Vit frætta frá landsfundinum hjá Javnaðarflokkinum, at løgmaður sigur stættarstríðið at vera fiktivt og endaliga avgreitt. Neyvan eru øll samd við løgmanni í hesum, og undirritaði veit í hvussu er, at stættarmunurin er ikki horvin, nei, hann er bara vaksandi.
Hygg bara eftir, hvussu myndugleikarnir blíva við við at geva teimum ríku og taka frá teimum fátæku. Í so máta mugu vit siga, at løgmaðurin roynist sum ein øvugtur Robin Hood. Skattalættin er eitt dømi, har bara tey vælbjargaðu fáa burturúr. Síðan er alt tað, sum nú verður flutt út til kommunur at umsita. Tað ger, at vit skulu gjalda fyri hesar tænastur gjøgnum kommunuskattin ístaðin fyri gjøgnum landsskattin. Kommunuskatturin er, upp á seg, nógv dýrari fyri tey, sum tjena í minna lagi. Tí er tað, at flyta tænastur út á kommunurnar, lutvís dýrari fyri arbeiðaralønina enn stjóralønina.
Annars dýrka allar vørur og ikki bara oljan. Og hava lægru lønirnar tí meira enn ilt við at gjalda dagligar rokningar. Tá vit so umframt mest sum dagliga fáa skriv frá tryggingini um, at allir tryggingarprísir eru farnir til himmals. Eitt nú kostar tað næstan 1800 krónur árliga at tryggja eitt prutl, umframt skal sami tryggingartakari gjalda 3.000 krónur í sjálvsábyrgd. Tvs at ein skaði á prutlið skal fara upp um 5.000 krónur, áðrenn tryggingartakarin fær nakað afturgoldið. Biltryggingin dýrkar somuleiðis, húsatryggingin eisini. Eg haldi tað vera ótrúligt, at tryggingin skal sleppa at eyðræna fólk soleiðis. Men kanska skulu markleysu íløgur teirra fíggjast av okkum eisini. Og fyri at tað ikki skal vera lygn, so kemur landsstýrið eisini við einari fúlari eykarokning upp á vegskatt.
Nú verður so nógv rópt upp um, at vit skulu vera nøgd allíkavæl, tí gjaldið til samhaldsfasta er sett upp við einum kvartum prosenti. Tað er sjálvsagt at fegnast um, at okkara pensionistar fáa nøkur oyru afturat. Ja, kanska eru eini pensionistahjún í fleiri førum betri stillað enn hjún, við lágum inntøkum. Samhaldsfasti er í fínasta lagi, men hann hjálpir ikki teimum lægru løntu á nakran hátt í teirra dagliga stríði. Samhaldsfasti hjálpir ikki eitt vet upp á keypiorkuna hjá einum lágløntum.
Kanska er einki stríð millum stættir longur, men stættamunurin er øgiligur og vaksandi. Kemur ikki vend í og tað skjótt, so kann væl verða at vit fáa eitt stættastríð, sum vit ongan tíð hava upplivað áður.
Lummarnir hjá teimum lægri løntu eru fyri langari tíð síðan tómir, bankarnir vilja bara hjálpa, har tað loysir seg, og tá myndugleikarnir ikki tykjast hava hugflog til at fara eftir øðrum enn lægstu lønunum, ja, so kann alt bara enda í ruðuleika.
Hetta verður okkum av sonnum ein dýr og vanlukkulig 0-loysn. Tað eru ikki nógvar rokningar, ein kann gjalda við 0 krónum.
