Esbern er føddur á Skarvanesi, men hann hevur búð ein part av sínum barnadøgum við Ljósá, har pápabeiggin var bóndi og pápi hansari búi og starvaðist.
Mamma hansara var Frida Joensen og giftist Poulsen. Hon var fødd á Skarvanesi, 17/5 -1918, og hon var dóttir Esbern Joensen og Johannu Hansen. Abbin Esbern var úr Kárastovu og omman var úr Rununi í Dali.
Abbin var sonur Sámal Joensen úr Kárastovu á Skarvanesi. Sámal navnið er ikki frá fremmandum. Bøndurnir á Niðara Miðgerði hitu aðruhvørja ferð Sámal og Óli. Esbern er eisini slektaður av Ovara Miðgerði, har bóndanavnið var Jákup.
Tá Esbern var hálvvaksin - um 10 ára gamal - flutti hann saman við foreldrunum til Havnar, gekk í skúla og tók sínar útbúgvingar har, til bakara og kondittara í Torfinsgøtu, men lærdi til kokk í Klaksvík. Hann var eisini eina tíð í Keypmannahavn og lærdi til kondittara. Eitt skeið var hann eisini á háskúla í Danmark.
Esbern hevði hug til sjógvin og fekk starv sum hovmeistari við fleiri farmaskipum, longst var hann sum hovmeistari við fiskirannsóknarskipinum Magnusi Heinasyni.
Esbern hevur verið sjómaður alt sítt liv. Tað mesta av lívinum sum kokkur og hovmeistari. Tað er hugvekjandi og áhugavert at sita og lurta eftir, tá Esbern greiðir frá, tí tað eru ikki tey lond, hann ikki hevur verið í. Hann hevur stutt sagt sæð tað mesta av Heiminum. Sum tann gløggi eygleiðarin fær hann alt við og kann endurgeva sinar søgur við sínum egna stuttliga speisemi.
Nú á sínum eldri árum finnur Esbern frægd í at gleða fólk, hann kennir, við at baka teimum bollar, rugbreyð og ikki minst til føðingardagar eina sera vakra og vælsmakkandi kransakaku, tí Esbern dámar væl at gleða onnur. Handalagið hevur hann, sum oman fyri sagt, ikki frá fremmandum.
Esbern er glaður fyri síni børn, men kemur ongantíð yvir tað at missa sonin Eyðfinn, men tess meira brúkar hann alla ta tíð, hann hevur, uppá abbabørnini, sum hann elskar yvir alt á jørð.
Tá Marna og eg fluttu til Havnar fyri nøkrum árum síðani, komu vit at búgva á Blankagøtu beint yvirav har, Esbern sjálvur hevur bygt síni egnu hús. Norðasta Horn er tann bygdin í Føroyum, sum menn meta um, liggur hægst, men sjálvt á hesari hæddini fær Esbern bæði eplir og ikki minst majrøtur at veksa og trívast har av tí allarbesta.
Vit komu at kennast sum grannar og ikki minst tí, at vit høvdu somu politisku áskoðan, at Føroyaland skuldi ráða sær sjálvum, og hetta fer kanska at henda nú, eftirsum bløðini skriva. Hvønn sunnumorgin og aðrar tíðir við ger Esbern seg kláran og fer á møti hjá Brøðrasamkomuni, har hann hoyrir til og er teimum ein trúgvur tænari.
Í dag sjálvan føðingardagin verður hann lagdur inn á Landssjúkrahúsið til skurðviðgerðar. Okur fara at biðja Harran vera við honum, og at alt má gangast honum væl við skurðviðgerðini.
Hjartaliga til lukku
Jákup Olsen
