Mangan birtast mær í minni farnir dagar,
tá í Miklagarði savnaðist eitt lið:
Nakrir menn og kvinnur sungu songir glaðar,
vóru fá - vit børnini tá vóru við,
mintust hann, sum kom av høgum einglahimni.
Smíðað varð við hegni andans flotafar,
nýggi bátur skotin var av lívsins lunni
út frá landi - út har streymasjógvur var.
Stinnur kallur stóð í lívsins lagnuleiki,
stríddi góða stríð frá lívsins morgunstund.
Sannførdur um styrki gjørdist brátt hin veiki,
tá ið hann við lívsins upphav kom á fund.
Røddin var so hvøll sum brimbrotið á vetri,
tá ið ævinleikaboðið greitt hon bar,
frøddist har øll hátign alheimsins í setri,
tí at drottur konga konga ærdur var.
Kyndilin, ið birtur varð á árum ungum,
hevjaður varð hátt og borin fram á leið,
lýsti bjart í lívi og á lýdnistungu,
vindar blástu, men hann kundu sløkkja ei.
Kyndilin hann lýsti stútt sum sólarglottin,
glampaði út yvir yvir dimmleitt tíðarhvarv,
varpaði sítt ljós á heims- og friðardrottin,
sum í hendi okkum leit so stórbært starv.
Sólargeislar tínir nú ei longur roða,
lívsins middagssól ei gyllir brøttu líð.
Tú á manndómsgøtu orð Guds kundi boða.
Nú er røddin tagnað, komin hvíldartíð.
Minnast ungdómstíð og manndómsmegi.
Frelsaranum fylgdi tú drúgt æviskeið.
Knortlut mangan gøtan var á lívsins vegi.
Alvaldshondin var tó har - hon svíkti ei.
Svenning av Lofti
