Las eina ferð eina okkurt um fýra túsund ára gamla kinesiska yrking. Yrkjarin, minnist heldur ikki, hvussu hann kallaðist, lá ein góðan summardag undir einum stórum træi, leyvið skróvar í lýggja lotinum, hann drekkur vín, meðan hann grundar djúpt um gentuna, hann hevur hug á, uttan at hon veit tað, og um onnur lívsins ítøkiligu virði.
Tað var okkurt, minnist eg enn so nógv ár seinni, lívsjáttandi við hesari yrking, hóast hon í fyrsta umfari tóktist rættiliga einføld og gerandislig, ja, næstan banal.
Hetta bara at liggja undir einum træi ein yrkadag á hásumri og drekka vín og hugleiða, betur og størri fyri hvønn sopa úr svalligu krukkuni.
Slíkt var góðtikið í tí hámentaða Kina fyri fleiri túsund árum síðani.
Minnist tíverri ikki, hvar eg sá og las hesa yrking, so eg finni hana ikki aftur beint nú.
Ein lorta ósíður ikki at leggja sær slíkar bókmentaperlur til viks, so altíð ber til at leita til teirra aftur, tá sinnið er svart, og tað er tað ofta. Okkurt er eisini hjá William Heinesen, sum eg væl kundi hugsað mær at havt innan fyri armlongd.
Tori illa at hugsa um, hvat fólk høvdu hugsað og sagt, tá tey vóru farin framvið, um eg legði meg undir eitt træ í Viðarlundini í Havn at grunda ein mikudag saman við einari fløsku av víni.
Tað ber jú heldur ikki til, tí mikudagar eri eg til arbeiðis.
Skróv. Einki ljóð er so sissandi og øsandi í senn sum skróvandi leyv. Áartutl til dømis sissar bara.
Annars eru vit vorðin so von við óljóð og gang alla tíðina, at vit ræðast tøgnina og skróvandi leyv. Vit missa næstan fótafestið, tá vit uttan ávaring renna okkum í eina tøgn og einki hoyra uttan okkara egna tinnitus.
Eg minnist, tá eg var á lítlu avbyrgdu oynni Foula í Hetlandi í arbeiðsørindum. Eg gekk eftir smala vegnum, sum er millum býlingarnar á oynni. Við eitt varnaðist eg, hvussu kvirt, har var. Onkur fuglur, gamaní, annars einki, púra einki ljóð. Eg steðgaði og tendraði upptøkutólið. Ætlaði at taka upp tøgnina, nakrar minuttir, og kanska brúka hana í sendingini um Foula. Tá eg kom heim aftur, hoyrdist einki. Sjálvandi, tí tøgnin hoyrist ikki. Men tað var ikki tað. Har var eingin upptøka av tøgnini. Havi helst gloymt at trýsta á seinna knøttin, sum setur tólið í gongd at skráseta ljóð ella tøgn. Ella er okkurt yvirnátúrligt hent. Ella okkurt annað. Upptøka var eingin.
Løtan við tøgnini har á Foula var so mikið sterkari, tí beint frammanundan koyrdi fróðarmaðurin og einbúgvin Eric, sum eg hevði eina frálíka samrøðu við og tá riggaði tólið tíbetur, hann koyrdi meg á sínum buldrandi traktorhvølpi til skúlan, har eg tosaði við læraran, og haðani fór út á smala vegin at spáka, út í kvirruna.
Men ófriður, óljóð og gangur tað mesta av samdøgrinum eru vorðnar treytirnar hesu megin deyðan í øllum førum. Slíkt sum náttarfriður til dømis er ikki nakar sjálvsagdur rættur longur. Rættin hava tey, sum ikki noyðast fram um morgunin.
Noyðist her at endurtaka meg sjálvan um gravsteinin, eg sá í Kinsale í Írlandi. Á honum stendur Peace, perfect Peace.
So, sum sagt, at liggja við einari fløsku av góðum reyðum víni undir einum skróvandi træi og grunda, filosofera, sum kinesiski yrkjarin gjørdi, tað er lívið, sum so fáum er unt. At yrkja dugi eg ikki, so tað verður harvið. Men at hugsa væl eftir eitt ella tvey gløs av víni dugi eg enn. Bæði í tøgn og í meldri.
Olympiskt makrelfiskarí í periodum hava eg tó onga meining um.
