Hetta er ein góður dagur at avreiða fløskur, helt eg, tómar fløskur, tømdar fløskur. Mikudag fyri ólavsøku, sum ikki byrjaði, offisielt, fyrr enn sunnudagin.
Ja, hví ikki júst í dag? Av stað, av stað við øllum tí tóma. Nakað er, minnist ikki, nær eg avreiddi seinast. Nakrar kenningar síðani. Og sum altíð, so var upp í nakrar pappeskjur av brúktum glasi og aluminiumi.
Men dagurin var so ikki tann rætti kortini. Tvørturímóti, síggi eg, tá eg snari inn í túnið við fløskumóttøkuna hjá monopolinum. Halin ver langur, nøkur standa uttanfyri. Fleiri enn eg, nógv fleiri, hildu eisini, áðrenn tey fóru heimanífrá eftir at hava lastað bilin, at hesin mikudagurin á hásumri var tann einasti rætti at tøma hjall ella kjallara.
Hvat nú? Venda heim aftur við øllum tí tóma, ella seta ein tíma av?
Eg tømi bilin og taki mær støðu í halanum.
Tað er óneyðugt at siga tað, men eg kann gera tað kortini. Sjálvandi virkar bara onnur fløskumóttøkumaskinan. Hin er óvirkin, stendur á henni. Sjálvandi ein slíkan dag sum hendan. Náttúrlógirnar eru einastu lógir, sum ikki ber til at bróta.
Beint nú stendur ein av tí betra slagnum og stingur fløskur inn í holið. Roynir at stinga fløskur inn í holið, tí tær koma út aftur, retur retur, tær flestu. Maskinan vil ikki hava tær, kennist ikki við tær. Hendan er ikki keypt her, hevði hon sagt, dugdi hon at tosa. So fínt konjakk fæst ikki her, mister.
Fløskurnar mala og mala inni í smoguni. Strikukotan er ókend hjá maskinuni, sum ørkymlað roynir at eyðmerkja og so út aftur. Alt tekur tíð, langa tíð.
Og so øll hasi blikkini, øll hasi blikkini. Tøknin er ikki komin so langt, vit eru bara í 2013, at kassar ella okkurt annað fæst til blikk, so til ber at senda 24 ella 30 blikk ígjøgnum í senn í einum.
Nei, eitt og eitt í senn. Eingin trýr tí, eingin, sum ikki hevur staðið í halanum í fløskumóttøkuni hjá Rúsdrekkasølu landsins, hvussu nógv blikk kunnu vera í einum vanligum beriposa.
Og nú er so hann við ruskpusanum fullum av blikkum komin framat. Eldri maður, so væl er bundið er fyri posaendan. Hann brúkti sjálvandi ikki hálva tíman í halanum at loysa posabandið. Nei, tað fer hann í holt við nú, hann er sloppin fram at gylta liðinum. Tað tekur eina løta at loysa knútin, so tey 743 blikkini, eitt og eitt, sleppa úr posanum og inn í holið, kotan niðureftur og botnurin úteftir.
Í slíkum støðum práta fólk við fólk, tey ikki kenna og annars ikki tosa við ella heilsa uppá. Bara fyri at sleppa undan at øsa seg og missa tolið. Tómorðað prát millum alla tómu endurnýtsluna.
Onkur missir tó tolið og fer til hús aftur við øllum tí tóma, tómoygdur. Tíverri ein aftan fyri meg í halanum.
Ein annar heldur tað vera skjótari at fara til Miðvágs at avreiða har. Ella til Runavíkar. Men, nei, tað holið er ikki liðugt enn. Óvirkið í nógv ár.
Eingin torir at siga tað. Men øll stúra fyri, at hendan eina móttøkan, sum riggar, hevur fingið so nógv at gera, at eisini hon gerst óvirkin, júst tá tú eigur tørn.
Men tað hendir tó ikki. Eisini eg sleppi av við mínar tómu fløskur og míni tómu blikk. Nú er rullan uppi, er aktuella stúringin, tá eg trýsti á knøttin. Nei, heldur ikki. Vorðið sum dagur, mikudagur fyri ólavsøku.
Ein langur lepi við tølum og fløskuheitum kemur út. Inn eftir pengunum og Fiskefjæs fyri rest.
Tá eg fari heim aftur, er halin framvegis út í tún. Baðumegin halan pappeskjur, beriposar, sekkir og enntá ein fiskakassi fullur av tómum fløskum og blikkum.
Avhaldsfólkini sleppa undan mangari kvølini.
