Løgmaður brúkti orðini hjá Heina Festirstein í innganginum til nýggjársrøðuna og sum reyðan tráð í røðuni.
Heini Festirstein var í bilvanlukku í 1988, á veg av Eiði til Oyrabakka. Bilurin fór út av vegnum við Ljósá. Heini Festirstein fekk stóran saða og tað vísti seg, at feetini út í bilin hetta kvøldið vóru tey seinastu hann gekk.
Síðani hevur hann sitið í rullustóli.
19 desember - altso 30 ár eftir vanlukkuna skrivaði Heini Festirstein á sínu vanga á Facebook:
»Tað at kunna ganga, er ikki nakað, sum fólk hugsa um í gerandisdegnum – tað er bara ein sjálvfylgja. Eg setti ikki prís upp á at kunna ganga, fyrr enn eg ikki kundi tað meira. Kanska vit áttu at sett størri prís upp á ting, sum vit taka fyri givið?«
Løgmaður brúkar hesi orðini til at minna okkum á alt tað, vit sum føroyingar hava og sum vit ofta gloyma.
Hann segði í røðuni, at hann ofta hevur samband við útlendingar og fortelur hvussu tey undrast yvir tað sum hendir í hesum lítla oyggjasamfelagnum.
-Gestirnir undrast á, at tað ber til at lata húsini standa ólæst.
-At samfelagið er so frítt og grundleggjandi álitið so stórt, at trygdarfólk at kalla ikki síggjast á gøtunum.
-Tey undrast á lítla samfelagið við so sterkum og vælriknum fyritøkum.
-Og at tað ber til hjá einari so fámentari tjóð at hava ein so stóran skapanarhug til mentan og list.
-Tað hugtekur meg hvørja ferð at síggja okkara land ígjøgnum teirra brillur. Og at merkja teirra undran, segði løgmaður millum annað í nýggjársrøðu síni
