Ísurin varð malin í eini maskinu, so hann gjørdist sum sukurmolar til støddar. Maskinan var drivin við hond. Salt varð blandað uppí ísin, og hetta gjørdi, at hann frysti munandi betri. Eitt lag av ísi varð

drukkið einar 5-10 øl, fór eg knappliga at syngja »Øl, øl, øl, jeg drikker bare øl«. Eg tók gittaran í hond, og løtu seinni var nýggja landaplágan ein veruleiki, sigur hann. Av øðrum sangum, ið hava fingið

tað litirnir, sum honum dámdi. - Tað var virkuliga stuttligt. Men mær dámar nú betur at tekna við hond kortini, sigur Símun. Samrøðan er nú liðug og á veg út aftur ganga vit framvið fleiri av myndunum

Saltangará. Á fløguni eru hesi løg: Mín Jesus veit, Mangir bústaðir í Faðirs húsi eru, Kend Harranum bert, Hond hans heldur míni trygt, Tú sást meg gráta í Guds húsi, Skjótt vit endan á lívsvegnum náa, Unga hjarta

for­eldr­ini íðkaðu ítrótt. Pápin, Sámal, spældi sjálvur fótbólt, meðan mamman, Anna Maria, spældi hond­bólt. Í nærumhvørvinum búgva fleiri dreingir, sum eru javngamlir. Er tað ikki venjing á skránni, so

at hann fór illa at svølla í høgru hond og mátti koma undir læknahond. Hann varð skorin, og hetta kom at hava við sær, at tummulin kom at liggja stívur inni í høgru hond. Hetta kom illa við, tá roynt varð [...] sigur, at hann royndi, tað hann kundi, men tað var rættuliga avmarkað, hvat hann kundi gera við einari hond. Zakarias bjóðaði so Jógvan at læna sítt snøri. Zakarias hugsaði, at Jógvan hevði biðið seg umrødda

skipið »Marianna« varð kallað millum manna. Hann vildi til skips, men hann hevði ikki fingið prestsins hond á høvdið. Hetta forðaði honum eitt ár, men so vildi hann ikki bíða longur. Nú var hann á 16. ári.

Einarsson er av tí gamla slagnum av føroyskum sjómonnum. Hann hevði ikki meiri enn fingið prestsins hond á høvdið, tá ið hann fór til skips, og síðani hevur hann so at siga bara verið í vinnu á sjónum. Okkurt

Einarsson er av tí gamla slagnum av føroyskum sjómonnum. Hann hevði ikki meiri enn fingið prestsins hond á høvdið, tá ið hann fór til skips, og síðani hevur hann so at siga bara verið í vinnu á sjónum. Okkurt

í býnum er so svikalig, sum hon er, haldi eg tað vera lítið høpi í at fara at sortera við harðari hond ímillum, hvør skal inn, og hvør skal út. Eg havi valt at síggja veruleikan í eyguni, og heldur fáa