Johansen ávarðar í móti at fara út at selja eina vánaliga vøru, sum keyparin kennir seg snýttan av. Tað ger bara ilt verri. Og við vøru meinar hann í hesum førinum við Føroyar sum so. Tryggvi Johansen heldur

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin

Barbara yvirtók pallin, og á hesa skaldsligu Barbaru legði hann nú allan sín kærleika«. William Heinesen ger annars vart við, at Barbara ikki bara hevur havt eina einstaka fyrimynd, men at høvundurin hevur drigið [...] endar hon opið, men við teimum smáu sneiðingunum, sum eru farnar fram, við titlinum, sum veruliga ger tað til eina skaldsøgu um Barbaru og leggur allan dent á hana, hevur skaldsøgan hóast alt fingið eina

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin

Barbara yvirtók pallin, og á hesa skaldsligu Barbaru legði hann nú allan sín kærleika«. William Heinesen ger annars vart við, at Barbara ikki bara hevur havt eina einstaka fyrimynd, men at høvundurin hevur drigið [...] endar hon opið, men við teimum smáu sneiðingunum, sum eru farnar fram, við titlinum, sum veruliga ger tað til eina skaldsøgu um Barbaru og leggur allan dent á hana, hevur skaldsøgan hóast alt fingið eina

viðgerð á Vejlefjord finnir Estrid sær sjálvari lík ein nýggjan mann. Í sambandi við eina kanning ger Jørgen-Frantz eina stutta ferð til Keypmannahavn, og hann støkkur eisini inn á gólvið hjá Estrid, at

Jørgen-Frantz Jacobsen kortini ikki lisið, og hann tókst eisini við so nógv annað enn skaldskap. Í 1929 ger hann hesa niðurstøðu: »Bókmentir eru minni enn so nøkur heiðurstráan hjá mær, sum skal vera søgufrøðingur [...] er skrivað á: hesin maðurin er av sonnum eitt narr«. Niðurstøðan hjá La Rochefoucauld er, at sama ger, hvussu vit pynta okkum við vøkrum grundgevingum fyri hesum ella hasum, aftan fyri býr altíð okkara [...] tað«. Í tí nevndu samrøðuni við Bjarne Nielsen Brovst sigur William Heinesen, at tað er sjúkan sum ger, at Jørgen-Frantz sleppur blaðmannayrkinum. Stóran part av tíðini lá hann á song, og tí gjørdist fiktiónin