sálarsjúku, heimleysu, samkyndu ella gomlu av vegnum til eitt lív, ongin av okkum hevði funnið seg í, spyr Fía og vendir aftur til kassarnar, vit av øllum alvi royna at kroysta niðuryvir hvønnannan. - Gud

kvinnur, sum gerast sjúkar. Hví ikki heldur siga søgurnar um hesar kvinnurnar ella familjur teirra, spyr Peter Brichs eisini og heldur á - Og hví skulu menn haldast uttanfyri? Sum um tað ikki eisini rakar

stuðlar mínum hugskoti at savna inn undirskriftir. Undirskriftirnar verða latnar fútanum beinleiðis. “Spyr aldri um, hvat tey flestu halda! Mót rætt og sanning má einki valda. Tað ræður lítið um tungt og lætt

bókina í fýra bólkar ella partar. Høvuðsparturin kundi snúð seg um tey orð og annað, ið Orða¬bók¬in spyr lurt¬ararnar um, og sum teir síðan svara til. Hesin partur kundi itið “Lurt¬ar¬arn¬ir spurdir”. Ann¬ar

orsøk til at halda, at føroysku børnini eru betri fyri. Men hetta órógvar ikki Rógva almikið, sum spyr, um fólk eisini munnu hava lisið restina av kanningunum. - Tær vísa nevniliga eisini, at hesi somu

dálkar ikki innast í keksaskápinum. Og so má eg bara finna meg í, at hon gerst firtin av og á! So spyr onkur tykkara, hví eg havi keypt mær hana og okkurt annað við, ja, tað er júst spurningurin, bleiv [...] tað eitt anfall av systraligum samhuga ? veit ikki. Hvussu gongur hetta so fyri seg, kanska onkur spyr. Tað munnu vera fáar av okkum, sum ikki vita hvussu leikur fer. Kanska er okkurt mannfólk, sum ikki

kjakið. Danir hava áhuga fyri ríkis­felags­skapinum, hóast teir ikki vita serliga nógv um Før­oyar. Spyr føroyingar, um teir kenna eina bygd í Jútlandi. Teir vita alt. Eg sakni, at danir hava størri vitan

bil, ið kemur eftir vegnum. Bilførarin bremsar, kemur út úr bilinum og er frá sær sjálvum av øði og spyr Olivur um hann ikki dugir ferðslulógina. Ein drongur, ið var við honum, svarar: ³De love kan han ikke

av. So, tá ið Dánjal á Dul Jacobsen endurtekur spurn­ingin, sum hann setti mammu síni sum barn, og spyr í yvir­skrivtini til lesarabrævið »Mamma, baptist hvat er tað?« so trúgvi eg, at í dag vildi svarið

undraðust tær á, hvat eg gjørdi. Meðan tær standa soleiðis og hyggja, peikar onnur á kalvahøvdið og spyr, um tær kundu fáa eitt petti av tí hvítu síðuni. Óvanligur fyrispurningur, hugsaði eg, men skar