Endamálið við túrinum “Á flot við Westward Ho” er, at næmingarnir í hesum aldursbólki fáa samband við sjógvin, fáa høvi at royna seg á sluppdekki og á tann hátt fáa eina fatan av siglingarsøguni, og at tey sleppa
fiskivinnu, at tað er so torført hjá ungum fólki at sleppa til skips. - Tað er ov lítil tilgongd til sjógvin og tað kann ein fiskivinnutjóð sum okkara, ikki liva við, sigur hann. Kári P. Højgaard fer nú at
So nógv gekk á teir. Har var ikki nógv at gera. Men vit gjørdu tað, sum vit kundu. Fyri at kyrra sjógvin tóku vit bummullina úr redningsvestunum og koyrdu olju í. Tá tað var liðugt, koyrdu vit eisini olju [...] skiparin hevði samband við hesar báðar, ið stríddust fyri lívinum við lensipumpum at halda balans við sjógvin, sum rann inn í skipið. Fyri at sleppa burtur úr illveðrinum fór vit at lensa og sigldu undan vindinum
Í dag er 28. august og soleiðis, sum vanligt hevur verið undanfarin ár, skuldi nátatíðin so smátt verið byrjað. Eitt sindur ymiskt er, nær fuglurin verpur, og hvussu skjótt ungin búnast og verður floy
hann setir seg í urðini ella vøllinum, har fuglurin reiðrast. Nátatíð Nátungin er heldur fyrr á sjógvin enn lírin, og tá henda vikan fer at líða, og komið er út í næstu viku, verður besta nátungatíð.
gjørdar um hylin og ein bláur dúkur er lagdur í botnin, so fiskurin sæst betur. Pumpa er løgd út í sjógvin. Í fyrstu syftu eru fiskarnir, sum Sjómannadagurin hevði í sínum kørum, sleptur út í hylin. Ætlanin
varðveita áhugan fyri fiskivinnuni á sjógvi og á landi, og at kveikja áhuga fyri tí, sum hevur við sjógvin at gera.
faktist trý stór høvuðsnøvn. - Okkara styrki er hinvegin karmarnir. Tá hugsi eg um bygdina, sandin og sjógvin, sum skapa ein heilt serligan stemning, sum er torførur at fáa aðrastaðni, sigur Janus. Janus er
og vald út frá sermerktu náttúruni í hvørjum landi. Íslendska søgan hevur eld sum ímynd, Grønland sjógvin, Noregi vindin og Kanada sigur sína søgu út frá ímyndini av Móður jørð. Allir leikarar og leikstjórar
sjálvur. Eg skuldi sjálvur taka fylgjurnar, hann vildi hvørki nokta mær at fara á sjógvin ella at fara niður. Og eg tók sjógvin. Riggaði væl á sjónum Tað riggaði væl hjá mær á sjónum. Og eg fekk bara væl av [...] hann ikki at svara mær. Tá hugsaði eg við mær: “At fara burtur at lesa onkra staðni, nei, nei.” Sjógvin dámdi mær væl, og vit lógu altíð úti á víkini. Vildi heldur fara til skips Og ein dagin vit lógu [...] nú at gera?” Eg segði so, at prestur vildi hava meg burtur at læra, men mær dámdi best at fara á sjógvin. Tá sigur hann: “Vilt tú koma við okkum, so er plássið opið fyri tær”. Tá vóru klæðir og alt gjørt