Ongantíð vilja vit gloyma teg og tær góðu løturnar, vit fingu saman við tær, men goyma hvørja einstaku løtu saman við tær væl í hjørtum okkara. Tá vit fylgdu tær til títt seinasta hvíldarstað her á foldum,
Ongantíð vilja vit gloyma teg og tær góðu løturnar, vit fingu saman við tær, men goyma hvørja einstaku løtu saman við tær væl í hjørtum okkara. Tá vit fylgdu tær til títt seinasta hvíldarstað her á foldum,
kenslum, at síggja hesa kempu liggja til tað seinasta, troyttur og mettur av døgum. Hesa seinastu stillu løtu saman við Sverra hetta kvøldið, sveimaðu nógvir tankar fram fyri meg, ongantíð meira at sita hugnaløtur [...] lívsglaða og vittuga manni, sum eg hevði kent í eitt mannaminni, og verið so nær knýttur til, so hesa løtu mátti eg bara staðfesta, at nú bleiv aftur ein av mínum góðu og trúføstu vinum ikki meira. Tveir tímar [...] tú so trúføst, fleiri ferðir um dagin, vitjaði pápa tín, nú hann var farin úr heiminum. Ivist onga løtu í, at tú fært styrki frá honum, ið øllum valdar. Við hesum vil eg lýsa frið og æru yvir minnini um
árin, so varnaðist tað meg ikki at fáa hesi boðini. Eftir samrøðuna mátti eg seta meg stillan eina løtu, og staðfesta, at nú var aftur ein av mínum góðu og trúføstu vinum ikki meira. Seinnapartin leygardagin
tær hendingar og upplivingar vit hava verið saman um. Minnini um teg eru nógv og sera góð, og onga løtu av teimum hevði eg vilja verið fyri uttan. Tungt er hjá mammu tíni, Beintu, beiggjunum, ommunum og
Havn. Elst av teimum er Ingun, sum hevur læraraútbúgving. Til tykkum, ið eftir sita í hesi syrgiligu løtu, vil eg at Harrin gevur tykkum styrki til at liva víðari. Eg vil hervið lýsa frið yvir mína elskaðu
boðini komu ikki óvart á meg. Hóast hetta, kendi eg ein ómetaligan sakn hólva inn yvir sinnið hesa løtu, tí hann hevði havt sera stóran týðning fyri meg, heilt frá barnaárum. Tað fyrsta eg minnist til Teddy
aftur til lívið. Eg havi ongar ambitiónir um at taka Guð av ræði, men hevði eg kunnað, bert eina lítla løtu, høvdu vit Poulinu hjá okkum aftur, so sprell livandi og lívsglaða, sum áðrenn vit mistu hana. ----
tín Til minnis um mín kæra abba Johannes í Gerðinum Minnini á meg ganga sessurin tómur er hugurin løtu manga fram fyri meg nú ber: Løtur á tínum knæi fløvandi, mennandi orð, tú eins og omman bæði signaðu
inn”. Meðan eg sessist og omma fer í holt við drekkamunnin, byrjar at rørast innan úr stovuni, og løtu seinni er abbi eisini har við sínum ”hey góða – hvat sigur tú fyri gott”? Omma og abbi vóru sera ymisk [...] í køkinum og las bløðini, reistist hon líka so stillisliga, fór innar í køkin, tendraði ketilin og løtu seinni hoyrdi eg antin glintranina av kinaskak kúlum ella ljóðið av yatzy terningum fara rullandi
