hevur við sær, at Keypmannahavn ikki er til at kenna aftur. Neonlitt Ráðhúspláss Ráðhúsplássið, hjarta í danska høvuðsstaðnum, minnir mest av øllum um eitt slag av framtíðarbýi. Ein ovurhondsstórur globus

vit ikki boðið, sum Jesus helt fram fyri hinum lógkøna: Tú skalt elska Harran, Gud tín, av øllum hjarta tínum og av allari sál tíni og av øllum huga tínum, hetta er hitt stóra og fyrsta boðið. Í okkara

leysa frá sínum søguliga samanhangi. Minst til Jesus Kristus ? risin upp frá deyðum. Tað er ein hjartalig áminning eisini til okkum, nú páskahátíðin er farin afturum. So týdningarmikið hjá teim krstinu

setningur helt fram at arbeiða í sinni hansara, og hann fór ikki úr aftur tonkunum. Hann var raktur í hjarta. Umsíður fell hann á knæ fyri Guði í játtan og bøn og fekk at kenna sannleikan í Guðs orði: »Eyðmjúkum [...] at tey kunnu bera seg menniskjaliga at. Tey kenna ikki hann, sum var spaklyntur og eyðmjúkur av hjarta. Hann hevur ongantíð fingið loyvi at leggja sítt sinnalag inn í hjørtu teirra. Stutt sagt: Tey liva [...] hástórum menniskjum, ið ber hópin av stórum og litføgrum kristiligum klistrimerkjum uttaná klæðunum, men hjarta er kalt og hjart. Tað er størsti skaðin fyri útbreiðslu av kristindóminum. Hugmóð førir til fals

hjá Jesaja profeti kap 49: Man kona gloyma bróstabarn sítt, ein móðir tað barn, sum hon bar undir hjarta?    Hesar mega gloyma, men eg gloymi ikki teg.    So stórur og ríkur er Guðs kærleiki og umsorgan

felagsskapinum. Trúgv er gáva eins væl og kærleikin er gáva. Andin og orðið skapa trúgv og kærleika í hjarta okkara. Tí kann Paulus ápostul kalla gerningarnar fyri andans ávøkstur. At vera kristin í kirkjuni

Jesus. Framtíðin er nú, og nútíðin er framtíð. Gud er ímillum okkum í orði og sakramentum. Hann býr í hjarta tínum. Og alt er vorðið nýtt. Vit skulu einki gera til frelsu uttan tað at hoyra, móttaka og trúgva

verða roynsla okkara, hesa føstuna. Og í ferðalagnum við honum fáa vit tann friðin og ta gleðina í hjarta, at ósigurin vendist til sigurs, sorgin broytist til vón og deyðin til lív. Tað er hendan lærdómin

myrkri, skínir Guðs æviga ljós støðugt í míni sál«. Hann upplivdi manga myrku løtuna. Men ljósið í hjarta hansara lýsti líka klárt fyri tað, og kastaði geislar sínar yvir andlit hansara og alt lív hansara [...] sum evangeliið um Kristus er. Tað eru ljósir dagar í lívi okkara, tá alt er so lætt og gott, og hjarta okkara er fylt av tøkk til faðir ljósanna, sum allar góðar gávur gevur. Men vit uppliva eisini myrkar [...] ferðist á so tung og myrk mær tykist henda gøta so lítið, á so lítið ljós at sjá. So ofta óttafult mítt hjarta bankar og teskar til mín: Ei tú ert hans barn so íðiliga mínir egnu tankar meg lokka í vantrúnnar

skapar altíð lív. Tað er andin, sum lívgar. Tað er andin, sum varðveitir Guðs orðið í einum reinum hjarta, so at vit verða styrkt í trúnni og verða hjálpt í veikleikum okkara. Tað er gleði og frøi, tá ið