til aftur, og tað ber slett ikki til at forklára ta kvirru, sum her valdaði - einsamallur langt til havs í lutfalsliga lítlum báti. Mortan Johannesen sigur, at tað var ein ótrúlig kensla, tá morgunin kom [...] sprakla á dekkinum. - Jú, tað er so vist, at hugurin til slíka veiði og til slíkar langar túrar til havs kemur innanífrá - ja, beint úr hjartanum. Hetta var ein gleðiligur partur av lívi mínum, sum nú er

oyggjarnar, vilja vísa, at vit standa saman við tykkum, ið so sárt hava mist ein av tykkara kæru. Til havs hevur farið, so fagur ein skari, hann hvílist har úti, men vaknar ein dag og syngur frá sjónum hitt [...] fylgi úr mold og úr bylgju skal savna, hvar sorgin um ævir er av, tí deyður er deyðin og horvið er hav. Bernt Støylen / Gudmund Bruun týddi. Við hesum orðum vil eg vegna Føroya Landsstýri, vísa tykkum,

álítandi er av tí, sum sagt verður, og hvat, ið heldur. Á tíðindafundi, sum fólkini, ið komin eru vestan hav, høvdu á Sjómansheiminum týsdagin, var júst spurningurin um spjaðing havdur á lofti. Har varð gjørt

. Tað vóru góðar grundir til, at teir ikki grunaðu tað, tí tá á døgum sóu menn ikki so langt yvir hav. Sjómarkið, sum var tað sama sum fiskimarkið, var í mesta lagi tríggjar fjórðingar, ásett eftir oyggjanna

Poulsen af Blankeskaale, 45 Aar, og Poul Poulsen af Blankeskaale, 30 Aar. Begge disse to døde paa Havet. Begravede paa Viderø.” Soleiðis stendur at lesa í Norðoya Kirkjubók. Men hvat mundi liggjað fjalt

saa skulde bli, At Havet tog jer i gemme. O Brødre kære to har jeg har mist, Fra spæde Aar vi vokste sammen, Men snart i Verden jeg sidder trist Men samles atter med Gammen. I Havet fik I saa kold en Grav [...] førte, Men ej jeg tænke paa dette Svar, At graven dennem tilhørte. O, kære Svoger den bitre Død, I Havet maatte du Graven finde, Din Mø hun sukker i Sorgens Nød, Og Taarer falder fra Kinder. Kun kort var [...] fra Hjemmet udrejste. Et Lys for hende du var den Stund, Som Gud lod eder tilsammen være, Men du i Havet fik Dødens Blund, Langt fra de Smaa dine kære. Med Haandetag udi Himlens Sal, Der skal vi Vennen og

List Tann mest umrødda framsýningin hevur vanliga verið ólavsøkuframsýningin hjá Listafelag Føroya, sum í ár læt upp í Listaskálanum, mikudagin 28. juli. Hetta er ein framsýning við úrvælslist, har va

ella í smáum brotum, sum geva nýggja luft eins og stakk tú høvdið upp undan vatnskorpuni. Sum eitt hav av orðum, onkuntíð gruggut, men altíð tvíhaldandi um, at alt er úrslit av einum samanhangi - ikki at

ein rás, Har sum fedrarnir ýtaðu av. Rógv, roddur, títt egið, ið hvarið tú rørt, Tú rørt yvir rógvið hav. Eitt tað stórsta frambrot sum er gjørt í bygdini er uttan iva havnarlagið, og tøkk skulu teir knassar

tí hvar enn eg kann finna uppá at fara er hann ? um eg stígi til himna upp ella setist eg við ytsta hav ella reiði eg í helheimi legu mína, sí, tú ert har. Guði kunnu vit ikki flýggja frá. Kortini so hava