er okkurt um tað. Henda týsdagin í farnu viku var bert Áki at síggja við tráðuni. Orsøkin var helst hon, at hetta var beint eftir døgurða, har tey flestu mundu vera til arbeiðis. Kanska varð fiskieydnan

Anne-Lise Walsted á, at summar danskar fyritøkur vóru rættiliga skjótar við at skipa fyri jólaborðhaldum. Hon skrivar soleiðis: “Firmaer med sans for at skabe et godt klima har altid sørget for en årlig skovtur

rari, sum segði, at telefonin var opin til klokkan 22. Um eg bíðaði nóg leingi tók telefonin við. Hon ringdi eina góða løtu, men har kom einki svar. Nakrar dagar seinri eydnaðist at fáa onkran at svara

farin. Sorg,saknur og grátur fyllir hansara kæru, sum sita eftir. Lina er komin á stovn, og har verður hon væl passað. Marius var sjómaður, og longu á ungum aldri tók hann ábyrgd í dagligdegnum, og fór hann

er reaktiónin ikki til at taka feil av. - Hetta skurrar í oyrunum, staðfestir Ingunn Eiriksdóttir. Hon greiðir frá, at óansæð um feilurin liggur hjá arbeiðsgevara ella banka, so er hetta ikki trygt nokk

men eg eri ovfarin av, at føroyingar framvegis eta grind, tí tað er so nógv kyksilvur í grindini, at hon skaðar heilsuna hjá tykkum, sigur hann. - Eg umhugsi at koma aftur til Føroya at stríðast ímóti gr

á henda hátt hevði borið til at tryggja, at pensjónirnar altíð fylgdi gongdini í samfelagnum, sum hon avmyndast í lønar- og príshækkingunum. Hann sigur eisini, at hetta er í samsvari við ætlanirnar í nýggju

tað er øll henda útgerðin, sum vit mugu vera við til at tryggja okkum finst og virkar umborð, og at hon verður roynd og viðlíkahildin eftir fyriskriftunum.

mongu vitjanunum. Kommunan leggur sjálvsagt høvuðsdentin á trivnaðarumstøður til almenningin, men hon eigur eisini at vera við til at hjúkla um kappsvimjingina, sum er okkara fremsta altjóða ítróttagrein

í Keypmannahavn 50 ár gamal í 1939, tá var Hugo bert 13 ár. Marianna førdi virkið víðari eina tíð. Hon andaðist í 1976, 85 ára gomul. Hugo giftist í 1949 við Margret Thomsen, dóttir Jógvan Elias Thomsen