sjónvarpinum, er hentur at brúka saman við bókini. Samprentsbøkurnar "Rúmdin", "Jørðin" og yvirlitsbókin "Grót og steinar" eru eisini hentar í landalærufrálæruni. Saman við Bókadeild Føroya Lærarafelags gav Grunnurin

urin fekk sær andahald og so var bara at halda fram á vøllin, meðan líkindini vóru so fræg. Nú er grót lagt niðanvert vøllin, graslíkið er lagt á, og hátthevjaðar ljósmastrar, gera tað møguligt at spæla

ljóðar vakurt: "?Endurtøkan ger, at øll tey eru von Líka sum ein gamal sangur ljðar hon" Regnið skolar grót sum eitthvørt hús Manstómur vegur líka út á Reynatún Einki er so kvirt, sum larmurin av regninum Á

skorina undir okkum her suðuri. Har ganga eina tvær ær, sum hann vil hava uppaftur á slætt. Fer at blaka grót, og tað eydnast honum at fáa tær at venda og ganga út aftur eftir rásini og oman á slætta hagan. Men

verða slignir niður, og línan gjørd á mannin, sum síðan fer um upsina. Hann ruddar fyri sær leyst grót og koyrir havhestarnar, sum liggja á vegnum, á flog. Hevur einki álit á spýggjuni soleiðis. Tað gongur

ferðast undir pálmum og hevur sand millum tærnar, er sálarbót at trína á land : sól og summar, pálmar og grót, har lotið tó ger tað liviligt og har landslagið og húsini tó halda einum kjølfestum, so ein ikki

dynamitt í sínum arbeiði. Eisini varð gitt, at ristingarnar stavaðu frá omanlopum í undirgrundini - at grót kanska ruddið oman í op í undigrundini. Ein íslendskur jarðfrøðingar, sum kom til Føroya fyri at kanna

altíð er komandi til havnar fyri veður. Peningur er heldur ikki til ein tunnil til Hvalbiar, hóast grót rapar úr tunnilsloftinum nærum dagliga og hóast Hvalba hevur eitt virkið vinnulív, ið skjótt vinnur

at ein donsk fyritøka, Panduro, hevði hópin av smálutum til slík endamál, so har havi eg fingið “grót”, sum er so havi límað á. Flagið fekk eg skil á við at keypa grøn handklæði hjá Skemmuni, og soleiðis

aftanfyri ein stóran stein og bíða. Pápi fór avstað og setti kós oman av gøtuni, har sum næstan onki grót er. Vit søgdu báðir: “Hvar fer hann ? Har kann ongin hara vera.” Og vit høvdu mist vónina um, at fáa