Nú ljóðar dátt um tún og teig
at Alfred, hann er farin,
hann sum mangt fet um Skarðið steig,
har stórur stendur varðin,
har Alfred heili seksti ár
sín haga mundi røkja
á sumri, vetri, heyst og vár,
tú sást hann seyðin søkja.
Við vaðbein við hann drúgvur var,
á skipabunka knáur,
hann altíð sínar byrðar bar,
var fermur sum bert fáur.
Hann festi frú og bygdi bú,
sítt hugnaheim á Heygi,
har dast av øld í lívsins súð,
sítt besta har hann legði.
Á Havsbrún minnast tey hann enn,
við fyrsta lønarseðli,
tí bæði byrjaðu í senn,
fabrikk og hennar feli.
Hann visti mangt úr stóruverð,
hann kendi heimabeitið,
hann gav oss góðs til søgugerð
og staðarnavnaheiti.
---
Nú fekst tú boð til evsta fjall,
tað seinasta av øllum,
har við tú átti ódn og stall,
á fjarum himnafjøllum.
Har fótur tín til gyltan garð
á himnarás teg førdi,
og hægsti hirði boð tær bar:
“Kom inn! Alt væl tú gjørdi”.
Og saknur er við Runda Borð,
har vit títt var ein glotti,
vit takka for hvørt vísdómsorð,
úr søgum tínum sprottið.
Nú fórst tú tína evstu ferð
um halga himnaliðið,
nú síðsta fjall títt rikið er:
“Vár vinur, hvíl í friði.”
------
pmp
