Í Nesi nú tømist í túni,
har titan var fyrr millum dyr,
nú skiftur er gerandis búni,
og onki fæst svar, um tú spyr.
Nú Betta, tú hirt hevur grúgvu,
er minkað eitt ættarlið,
sum vælgerðir gjørdi í rúgvu
og livdi við granna í frið.
Nú kvirt er um lonina alla,
nú minnir tey kaga úr krók,
har lívið hjá teimum sæst halla,
sum fyrst settu bústað á rók.
Tú vart fyri okkum hin vísa,
sum bar okkum øllum títt vit,
ið fróðskap til lív kundi hýsa
við mildleika eins væl og bit.
Ja, eydnusamt reiður tit áttu
við soni og døtrum tveim,
í tykkara heimi og smáttu,
tit býttu við øll tykkar eim.
Vit takka for løturnar góðu,
vit áttu við tykkara lið,
sum varðar tit fyri oss stóðu,
ið vístu oss ríkari mið.
Her Frits, til húsarhald veiddi,
og Betta við grúgvuna stóð,
og matin av eldstaðnum reiddi,
so lívsgleði um okkum gróð’.
Nú hvíla tit still undir moldum,
nú liggja tit lið undir lið,
eftir lívið og gleði á foldum,
tit eiga í grøvuni frið.
