Ongantíð fyrr eru so kollveltandi broytingar gjørdar eftir so stuttari tíð. Broytingar, sum eru góðar og gagna fleiri fólkum. Serliga politikarum sjálvum, og teimum, sum eru ríkari enn teir.
Broytingar, sum gera viðurskiftini hjá teimum lágløntu munandi verri. Broytingar, sum til dømis hækka skattingina av pensjónum hjá lærarum og sjúkrasystrum eini 13 prosent.
– Men so skal sigast, at einasti bólkur, sum ikki fær hesa skattahækking í síni pensjón eru politikararnir sjálvir. Men hví skulu teir tað? Teir eru so vanir at kradda sær sersømdir – og teir blúgvast heldur ikki við at kradda sær enn eini serrættindi við, at teirra pensjón ikki verður skattað, fyrr enn hon verður útgoldin. Soleiðis er muran bara í føroyskum politikarum...
Vit síggja broytingar, sum geva arbeiðsleysum karensdagar, sum lækka útgjaldið til arbeiðsleys og sum hækkar inngjald til ALS.
Broytingar sum gera, at tey sum nærkast pensjónsaldri mugu fyrireika seg til eitt longri arbeiðslív.
Jú, vit kundu hildið á at reksa upp avrik, sum gagna nøkrum, men sum gera umstøðurnar hjá nógvar ferðir fleiri so nógv verri. Tað tykist sum um talan er um eina dulda ætlan at laða niður vælferðartænastur – við fíggjarkreppuni sum skálkaskjól.
– Er tað løgið, at vit fáa eina trúvirðisgjógv millum politikarar og fólkið, sum skrivað stendur í »Eygamálinum« á síðu 18?
– Og so segði onkur, at tað er fólksins vilji...