(Umafturafturum við Høgna Djurhuus)
Óføra skilagott uppskot hatta um hópgravir úti í Grøv.
Tað hevur annað og meira uppiborið enn bara gravartøng.
Púra beint at gangnýta plássið, so meira byggilendi verður, nú fólkatalið minkar alla tíðina úr vøggu í grøv.
Nógv tey flestu ræðast einsemi, ella heldur tað at vera einsamøll. Tora ikki bara at vera saman við sær sjálvari ella sær sjálvum.
Ókey, hjún í somu grøv.
Grøv nummar 13 double up: grøv nummar 26.
Og teir harðastu í náttarlívinum í útjaðaranum fáa eina nýggja hóttan at spæla sær við: “heldur tú ikki kjaft boynt nú, endar tú twelve feet under!”
Hatta við tveimum í somu grøv er tó ikki ein føroysk uppfinning. Hatta er roynt fyrr, ofta fyrr, við fleiri enn einum í somu grøv.
Aðra staðni brúka tey eisini somu grøv fleiri ferðir, kalla tað endurnýtslu, um tú vilt. Tá líkið hevur ligið har í 30 ár ella so, er tíðin farin, leigumálið uppsagt, onkur annar ella onkur onnur skal inn, ella niður.
Upp við tí gamla, niður við tí nýggja.
Í aldagamla jødiska kirkjugarðinum í Prag eru upp í tíggju grivin hvørt oman á annað, ikki tí, hvørki bigami ella polygami eru loyvd hjá jødunum í Prag, men tað er plásstrot afturímóti. Kirkjugarðurin er so gamal, at síðani tann fyrsta slapp at búgva har, er býurin vaksin í øll fýra borð. Tey livandi krevja eisini pláss.
Kirkjugarðurin kann ikki víðkast uttan tann eina veg, niðureftir. So hvørt tey, sum hava júst tað uppiborið, fara uppeftir, er pláss fyri einum afturat í neðra.
Men, tíverri. Eg vil treyðugt, men eg noyðist. Tað gevur samvitskan mær Harrans boð um.
So eg fari at drepa og jarða hatta annars frálíka hugskotið við cost benefit kirkjuhavum. Hví? Tí. Ja, hví? Tí Gud vil ikki. Eg havi oftari enn tvær ferðir hoyrt sendifólk Guds siga, at deyðin skilur hjún. Bara deyðin má høgga knútin á hjúnabandinum.
So tað er at bróta Guds orð at lora deyð og farin hjún í sama hol.
Til deyðin tykkum skilur merkir sjálvandi eisini, at so fara tey hvørt í sína grøv.
Øll liggja sjálvandi í sínari grøv. Ikki í grøvini hjá øðrum. Felagsognin er hjúnabandins, sum deyðin slítur.
Og meðan vit hava ta røttu og einastu grundlógina á knappaborðinum, so kemur ein staðilig ávaring afturat haðani.
Vit hóma glíðibreytina har úti í kirkjugørðunum. Tá tvey lík av sama kyni glíða niður í somu grøv.
Tað verður úrslitið. Boðað er frá hálku á glíðibreytini, og hon verður ikki saltað.
Latið ei søguna doyggja, tí so verða Føroya søga og Danmarkar søga jarðaðar saman, í somu grøv, hvør oman á aðra.
At grava sína egnu grøv verður dupultarbeiði. Tað ræður bara um at seta spakan, ella hakan, í, áðrenn frostið kemur í mai.
Nú brúka gravarar gravkúgv at grava við, so tað gongur nokk tað heila kortini.
Vit eru øll á gravarbakkanum, men ikki øll á tromini enn.
Og hvussu verður við gravarfriðinum, tá hjún skulu í somu grøv? Og kanska børnini við.
Eina ferð byrjar seinasta ferðin, útferðin niður.
Einki er púra vist uttan deyðin, amen í kirkjuni og regn í Føroyum hvønn dag.
Og EM-kappingin í handbólti hjá monnum er liðug. Danmark gjørdist nummar tvey.
Dagsins heimaráð stendur á einum veggi beint við frítíðarskúlan á Christiania, Sølyst eitur hann (tey vóru ikki so alternativ, tá barnaparkeringin fekk navn.)
Har stendur “Hash is trash from the Devils ass.”
Helst skrivað fyri at ræða børnini.
Og í Føroyum hava vit ongan brekpolitikk. Bara brekaðan politikk.
