Tað skal ikki koma óvart á nakran, heldur ikki løgtingslimirnar, at fleiri eldri fólk eru í Føroyum í dag. Tað er ein natúrlig avleiðing av nøkrum so einføldum sum støddfrøði: Talið av føðingum fyri 67 árum síðani avger talið av eldri fólki í dag. Tað krevur ikki drúgvar útrokningar ella dýrar frágreiðingar at skilja.
Enn eru vit nú í eini støðu, har politikarar brúka hesa heilt forútsiguligu gongdina sum umbering fyri at hækka pensjónsaldurin hjá øllum fólkinum – samstundis sum teir spara sær somu ørindi.
Tey, sum hava sitið á Løgtingið í áravís og havt møguleika fyri at tryggja eina ábyrgdarfulla umsiting av landsins tilfeingi, valdu í staðin at brúka allan umsetningin hjá landskassanum upp á alt møguligt annað enn at tryggja sær virðing hjá teimum menniskjum, sum í 50 ár hava knoklað og goldið sín skatt í trúnni á, at samfelagið fór at taka sær av teimum, tá kreftirnar vórðu uppi.
At politikarar nú hækka pensjónsaldurin upp í 70 ár hjá vanligum fólki, men sjálvir varðveita rættin til fulla tænastumannapensjón frá 60 ella 67 ára aldri, er ikki bert eitt úttrykk fyri hykli – tað er ein beinleiðis spottan av teimum fólkum, sum hava bygt hetta samfelagið upp.
Hetta slagið av tvídrátti avdúkar ein politiskan flokk, sum hevur tikið seg so langt frá fólkinum, sum tey siga seg umboða, at tey skammleyst tyngja arbeiðsfólk við eyka árum á arbeiðsmarknaðinum, samstundis sum tey tryggja sær fjálg framíhjárættindi, sum restin av samfelagnum noyðist at leita leingi eftir.
Sonn ábyrgd merkir at taka sín part av byrðunum.
Sonn leiðsla merkir at vera ein fyrimynd fyri onnur.
Men í Føroyum vísa dagsins politikarar tíverri, at teir hvørki vilja taka ábyrgd ella leiða – teir vilja heldur fjala seg aftan fyri fólksins harða arbeiði og vóna so, at fólkið gloymir tað næstu ferð tey velja.
Ein kunnu vit bara vóna, at fólkið minnist, hvør valdi at vera skeivari megin søguna.
Ingvald á Kamarinum
