Hetta eru hørð orð – kanska. Men hetta er í øllum førum aðrir tónar enn tað, sum vit hava hoyrt frá fakfeløgunum, síðan hendan samgongan tók við.
Nógv er broytt í politikki. Kanska er tað tí ikki so løgið, at fyrrverandi javnaðarformaðurin ikki kennir politikkin aftur og skírir Aksel V. Johannesen og Høgna Hoydal fyri at vera sunnudagsskúladreingir, so lítið sum teir bíta frá sær.
Og rætt hevur hann. Men samlaða fakfelagsrørslan hevur eisini staðið sum ryssa yvir deyðum fyli hesar mánaðirnar, tá samgongan hevur skrykt grundarlagið undan lágløntu fakfelagsfólkunum í ólukkumát. Eitt er skattalættin til tey ríku, annað er pensjónsskattingin, sum er framd fyri at fíggja skattalættan til tey ríku – og sum nú eisini vísir seg at fara at kosta fakfelagslimunum dýrt, tí pensjónin verður nógv harðari skattað.
Nú kunnu vit hava ymsar áksoðanir um politikk og um fakfelagsviðurskifti. Fakfelagsrørslan hevur mist nógv síðstu árini, og soleiðis sum politikkurin nú verður rikin – og soleiðis sum fakfelagsrørslan tillagar seg og góðtekur politikkin, so máar hon alsamt støðið undan sær sjálvari. Og tað kann ikki vera gott út frá einum fakfelagspolitiskum sjónarhorni. Hugsa vit reint kapitalistiskt, so er tað útmerkað við eini veikari og spjaddari fakfelagsrørslu, sum gongur meira upp í at stríðast sínamillum heldur enn at standa øksl móti øksl at tryggja vunnin rættindi og at vinna nýggjar sigrar.
Men láglønti løntakarin vil eftir øllum at døma ikki seta hart móti hørðum. Lágløntu fakfelagslimirnir halda tað vera í lagi, at tey ríku fáa skattalætta, og at tey lágløntu fíggja hann. Marginalskatturin hevur verið ov høgur, og hann skuldi niður. So sjálvandi fór hann meira niður hjá teimum, sum hava forvunnið meira. So einfaldur er boðskapurin hjá landsstýrinum, og tað halda nógv fakfelagsfólk eftir øllum at døma vera í lagi.
Fakfeløgini liva í so máta upp til niðurstøðuna hjá klummuskrivara okkara, Høgna Djurhuus, sum í gjár fekk móðurmálsvirðislønina, tá hann sigur:
»at fyri tað um fjøldin er býtt, so kunnu politikararnir vera gløggir«.
Fólkafloksmenn hava í øllum førum verið gløggir...
