ODDAGREIN: óseriøst at lata onnur gjalda

– Upp á ein máta havi eg hug at samanbera hetta við eitt kon­kurs­rytt­arí. Tú prentar títt blað eitt á­víst stað. Tá skuldin blívur so stór, at kred­i­tor­ur­in sigur, at nú kanst tú ikki prenta meira, uttan at tú be­tal­ir tína skuld.

So sigur man farvæl og takk og fer onkra aðra­staðni at prenta. Soleiðis at man kann upp­trekkja eina skuld og skylda aðr­a­staðni aftur. Hetta burdi faktiskt ver­ið ólógligt!
Orðini eigur Christian Nagata, stjóri á Prentmiðstøðini í Degi og Viku í gjár.
Stjórin á Prentmiðstøðini noktaði í gjár at prenta Dimma­lætt­ing, tí at skuld­in var ov stór. Blaðið hevur ikki rindað sambært galdandi gjaldstreytum.
Ein herferð móti Dimma­lætt­ing, sig­ur Árni Gre­g­er­sen, sum eisini førir fram, »at tað er alt ov dýrt at prenta á Prentmiðstøðini«.
Prentmiðstøðina stovnaðu Sos­i­al­ur­in og Dimmalætting í juni í 2000. Tað var eitt stórt framstig, at báð­­ar rot­a­tións­press­ur­nar í landi­­­num kundu leggja sam­an, eft­ir at eitt ætt­ar­liðs­skifti á Dimma­lætt­ing gjørdi hetta møguligt. Dimma­lætt­ing átti 66 prosent og Sosialurin 34.
Prentmiðstøðin varð útbygd, so sum ráð­ini vóru, og vórðu prent­prís­ir­nir sett­­ir so­leið­is, at hetta skuldi bera til. Ætl­anir vóru enntá um at byggja nýggj­an bygn­ing á Sand­vík­ar­hjalla, men hetta varð av ong­um, tá kreppan nær­k­aðist.
Men í 2008 fóru tey á Dimma­lætt­ing í spand­­­er­i­busk­ur­nar og keyptu bæði Vinn­u­vitan og Viku­Blað­ið. Nú skuldi Prent­­mið­støð­in út­byggj­ast, so hon kundi prentað gamla Viku­Blað­ið upp á 64 síður í lit­um. Men áðr­­enn út­bygg­ing­in var liðug, fóru bæði Viku­Blaðið og Vinnu­vit­an á heysin.
Sum meirilutaeigari í Prent­mið­støð­ini var tað Dimmalætting, sum ráddi. Dimma­lætt­ing ráddi eis­ini, tá prís­ir vórðu á­sett­ir – og Dimma­lætt­ing ráddi eis­ini, tá prís­ir­nir ikki vórðu lækk­aðir.
So tá Árni Gregersen sigur, at tað er ov dýrt at prenta bløð á Prent­mið­støð­ini, so er tað tí, at hann sjálvur hev­ur av­gjxørt, at Prent­mi­ð­støð­in skuldi út­byggj­ast og mo­dern­i­ser­ast. Hann hev­ur sjálv­ur gjørt av, at prís­ir­nir á Prent­mið­støð­ini ikki skuldu lækka.
Í 2010 fór Dimmalætting á heys­in. Eig­ar­ar­nir mistu alt tey áttu, sum fá ár framm­an­und­an var vert om­an fyri 30 mil­l­i­ón­ir krón­ur. Eyð­finn­ur Reyð­berg keypti blað­ið, með­an kred­i­tor­ar fóru av­stað við øll­um ogn­unum. Har­í­mill­um Prent­mið­støð­ini, sum Nema nú eig­ur 66 pro­sent av, með­an Sos­i­al­ur­in framv­eg­is eig­ur síni 34 prosent.
Trup­ul­leik­in er, at Dimma­lætt­ing ikki rind­ar fyri sín­ar tæn­ast­ur. Øll bløð hava somu treytir á Prent­mið­støð­ini. Tí er tað ein stór­­ur trup­ul­leiki hjá okk­um øðr­um, sum royna at reka eina seriøsa for­rætn­ing, har vit gjalda fyri tær tænastur, vit fáa.
Tað er ikki ein seriøsur miðil. sum letur onnur gjalda rokningina!