Eg kenni átjan oyggjar,
Eg kenni nítjan fólk,
Sum reka fyri vág og vind
Í hunangi og mjólk.
Tey eiga tjúgu bilar
og einogtjúgu skip
Og síggja helst seg sjálvi sum
Sín størsta halgigrip.
Tey koyra undir sjónum
Og sigla millum fjøll
Og fara uppá gólv, tá
Tey eru einsamøll.
Tey hava eittans eyga,
Ið grætur, tá tað lær,
Tað situr mitt í búkinum,
Har áður nalvin var.
Og fólkini tey elska
Hetta land, sum bert er til
Í huganum hjá teimum,
Ið nýta vit og skil.
Í landsins høvuðsstaði
Eru fólk flest høvuðleys,
Har síggjast bara kroppar
Uttan háls og uttan heys.
Tey tvassa runt í heilum
Og vilt tú vita hví ?
Tey hava einki høvd at
Hava sínar heilar í.
66
