eitt nýtt 3-áraskeið, sigur Jan Højgaard: - Uppá stutt sikt er tað eftirlønin, sum vit fara at taka hond um, og upp á longri sikt er tað okkara ynski, at fiskimenn hava frí um jólini. Ynski er, at ísfiskaskipini

fari í bilin aftur beinanvegin, men tað verður so ikki enn, sigur Jens Erik og peikar við vinstru hond móti høgra armi, sum hongur púra deyður. Ov nógv ferð – Eg koyrdi ov skjótt, misti tamarhaldið á bilinum

gomlum tilfari frá miðøldini, millum annað í sanginum ?LUX ILLUXIT LAETABUNDA?, sum sigst vera frá hond Ólavs Hins Heilaga. Men hesin teksturin var alt ov langur, og neumurnar høvdu ikki teir musikalsku

Russiska løgreglan sigur nú, at hon er í ferð við at leggja seinastu hond á kanningarnar, sum vórðu settar í verk, tá tíðindakvinnan Anna Politkovskaja varð funnin myrd uttan fyri íbúð sína í Moksva tann

eru borgarar í okkara samfelag, sum vit hava eina heilt serliga skyldu til at veita eina hjálpandi hond, ja hetta eru borgarar, sum onga rødd hava til at móttæla. Eitt kann eg tó lova teimum og teirra familjum

(Klaksvík): Tað var eitt undur, at eingin lá eftirá, tá fýra ungir dreingir skutu frá hond í Klaksvík sunnukvøldið. Dreingir skutu eftir løgreglumonnum og øðrum fólki, og trý teirra fingu smærri snuddir

Joensen av Argjum, Jonni Dahl Hansen úr Saltangará og Magni Husgaard úr Klaksvík. Við hesum prógvinum í hond hava tey fingið eina yrkisútbúgving sum urguleikarar og kunnu nú – um áhugi er til tess – søkja um

eitt nú yrking ella stuttsøgu. Í Rovfuglinum hevur rithøvundurin valt at farið um evnið við lættari hond og fáum strokum. Men skuldi ein hildið seg til ta bókmentaligu stevnu, sum Carl Jóhan Jensen umboðar [...] púra sør fyri bókmentaligt nærlagni og listarliga samvitsku, fór at leggja sína vamlisligu og køvandi hond yvir landið. Í Føroyum sæst hetta rákið gera vart við seg í báðum borðum. Ummælarin á Fregnum hevur

sjálvum. Teir hava í alt ár spælt góðan hondbólt, men annan dystin á rað hevur tað ikki gingið so væl í hond. Støðan í hálvleikinum var bara 8-8, og tað avspeglar eisini avrikini hjá verjunum og málverjunum

flestu okkara, var fyrikomandi og skemtiligur og gav sær altíð stundir til at veita eina hjálpandi hond. Ikki vardi tað leingi, so hugsaði tú ikki um aldursmunin, maðurin fall natúrliga inn í felagslívið