Mary frá. Longu árið eftir, í juni 1946 gekk leiðin hjá Mary tó heimaftur á vitjan. So hóast tað ikki bar so væl til at samskifta tá sum nú á døgum, so lá væl fyri hjá henni at ferðast heim. Og sigur hon,

smurdi sær varrarnar - mátti eg spyrja, hvar hon fór. “Eg fari at velja ein mann”, segði hon, og tá bar av, eg fór at gráta, so hjartaliga, hvat bilti hon sær inn at fara og velja sær nýggjan mann. So á

vertslig tiltøk. - Tað hevur ikki verið lætt at fara frá at spæla í samkomu til eisini at spæla á barr og aðrastaðni, og eitt skifti gjørdist eg rættiliga líkaglaður við tað heila, og tað ávirkaði mína

var, og túsund tankar fóru ígjøgnum høvdið á henni. Læknarnir greiddu henni frá, so frætt sum til bar. Men sannleikin er tann, at hóast áralanga gransking, so vita læknar enn tann dag í dag ikki so nógv

annað verð­ur býtt út. Har eru kvinn­ur ofta ov aftur­hald­andi, heldur hon. Uppalingin í 40'unum bar brá av, at hon skuldi vera ein fitt og afturhaldandi genta. Hetta er ein leiklutur, sum hon hevði,

Aksel segði, tí eg fekk at vita, fyri tað fyrsta, stóð hetta mál ikki á skrá fyri fundin. Tá Aksel bar hetta upp á mál, segði formaðurin í tingbólkinum John Johannesen við Aksel, at munnlig avtala var at

illbønum, at eg veruliga einki hevði ímóti bøssum. Minnist væl eina aðra hending fá ár seinni í eini barr í Havn. Eg havi verið í fyrru helvt av tjúgunum. Ein dama um 40 ára aldur spurdi, um vit skuldu fara

jakkahettuna upp á høvdið, heilt fram um oyruni og goymdi meg í henni so væl sum tað, eftir umstøðunum, bar til. Líka visti eg, at tað var tað kulasta, eg kundi gera og rættiliga ”uppi í tíðini”, umframt at [...] at finna mær ta næstu í røðini. Hann skuldi bara velja fyri meg og avgreiða meg so skjótt sum til bar. Stakkals ungi maður, hann var heilt perpleks, men gjørdi sum eg bað. Vit skrivaðu tað, sum skrivast

at setaz seg í samband við bretska konsulin í Føroyum, Tunnas Hanus Dam, men heldur ikki tann vegin bar til at koma nærri einari staðfesting av, hvør og hvar pápin var. Tað píndi meg alla tíðina ikki at

annað var. Teir vildu ikki slaka, um brekkan mangan møtti. Og gleddust so um verkið, tá bøur ávøkst bar. Við stokkum og við vevi varð virkað mangt eitt plaggið. Úr lítlum mangan stórverk frá hondini varð [...] meira fekk. Í virðing teirra minni í dag vit vilja æra. Um ei vit duga skilja, hvat lagnan teimum bar. Tó fátæksligt var inni, vit víst enn kunnu læra, at virði hevur annað, enn tað, bert eygað sær. ej