har tað var staðfest, at hann bløddi illa úr báðum síðum á heilanum. Hann fekk ikki vitið aftur og doyði sama dag á sjúkhúsinum. Orsøkin var greið: Jim, ein heldur lágur og klænvaksin maður, varð stutt og
tú út við í bøin at heingja upp í turkilað og seta eplir niður. Sjálvt tann dagin, tú so brádliga doyði, vart tú gongutúr niðri á kaiini í góðveðrinum. Og seinni satst tú í stovuni og bantst góðu ullintu
skelkur fyri okum øll, ja allar suðuroyingar, tá Jan brádliga og uttan ávarðing gjørdist sjúkur og doyði eftir bert 2 døgum. Sjálvt um hann heila sítt vaksna lív hevði virkað fyri at hjálpa øðrum og hevði
Sosialinum. Hetta starv røktu Villi og Jacob, til teir báðir gjørdist landsstýrismenn í 1968, tá Dammurin doyði, og landsstýrið varð umskipað. Jacob umboðaði Javnaðarflokkin á Føroya Løgtingi frá 1958 til 1966
Eliasen, f. 18.01.1914, deyður 10.12.02). Sjálvt um abbi doyði líka tveir dagar undir tveimum árum áðrenn omma, so følist tað annarleiðis nú, omma doyði. Sjálvandi var saknur eisini eftir abba, men var tað
Tað er so stutt síðani, hon var her heima og fylgdi beiggja sínum, sum doyði av somu sjúku, sum hon sjálv. Tá visti ongin, at hon sjálv var sjúk. Hon sá gott út, var tann Hjørdis, vit kendu. Glað og lívsfrísk
ikki er millum okkum meir. Tað, sum hendi, var, at Herluf brádliga gjørdist álvarsama sjúkur, og doyði hann eftir stutta sjúkralegu, ja, vit kunnu siga, í bestu árum. Stórur var skarin, sum fylgdi honum [...] mist nógv, og vit hava eisini mist. Familjan varð fyri stuttum rakt, tá ið ein bróðursonur Herluf doyði. Alt hetta ger lívið torført, og vit hava ilt við at koma yvir sorgina. Men lívið heldur fram, og
Tey livdu eitt gott lív saman og fingu fimm børn. Petur Sofus doyði fyri sjey árum síðani. Henny hevði ikki góða heilsu seinastu árini, og doyði hon nú alt ov tíðliga, halda vit. Henny var ein stillfør,
sterkum kenslum til landið. Hann og konan fingu 3 børn, Dianu, Petur Olaf og Annu Malenu og nú hann doyði eru eisini fýra abbabørn løgst til. Hartvig kom at starvast á einum av størstu arbeiðsplássum í Føroyum
og serliga vermóðirin, fingu stóran týdning fyri Harry. Hóast sorg og sakn, nú Harry so brádliga doyði, segði Emma, brosandi og í takksemi: “Eg var bara 13 ár og Harrry var bara 15 ár tá vit blivu væl [...] børn. Tríggjar dreingir og eina gentu. Gentan livdi bara í nakrar mánaðir og mittasti sonurin Vensil doyði í bestu árum í 2006. Harry elskaði sína familju, var stoltur og takksamur fyri hana og tosaði ofta [...] inum” millum annað sang: “Allan vegin hann(Jesus) meg leiðir, kann eg ynskja meir enn tað!” Tú doyði - mitt í lívinum, í lívsgleðini, í undranini, í takkseminum fyri lívið, í renniklaðunum og ikki minst
