bússurnar fyllast. Verðin er ikki, hon hevur ongantíð verið og hon verður ongantíð rættvís. Tað var ikki Guds vilji, bara ein ynskidreymur. Tí beinir hann sólina eftir okkum.

og heitir á menn og kvinnur um at verða við at menna Miðflokkin á tí trygga grundarstøði, sum orð Guds leggur. Eitt støði sum er óheft av altíð skiftandi og ótrygga tíðarrákinum. Landsfundurin tekur fult

trætast fyrst nógv um hetta, síðani tekur Pætur orðið og hannn sigur m.a. hetta: Hví freista tit tá nú Gud við at leggja ok á háls lærisveinanna, sum hvørki fedrar okkara ella vit hava verið mentir at bera

øgiligt um Berlusconi, Alt var, eins og her hjá okkum sambært valevnunum, av fananum til. Men harra Gud, harra formaður, sum ein segði í løgtinginum, Italia er eitt demokrati, fólkið ræður og fólkið knarrar

bara í heilum, tí nú sleppa samkynd eisini at gifta seg í fleiri og fleiri londum. Fyrigev teimum, Gud, tey vita ikki betur, hóast tey áttu at gjørt tað. Fólk, sum berjast fyri rættindum, eru ofta rikin

samkomuni í Betesda, og tey vóru eisini hollir stuðlar hjá Zarepta í Vatnsoyrum. Bíblian og Songbók Guds Fólks hava altíð verið eyðsýnd heima hjá Brynhild. Hon endurgevur úr hesum báðum bókum og so nógvum

nú mest til at gerast ríkur skjótt. Ikki tí at stjórarnir, sum leygardagin reyða dyrkaðu ein annan gud enn Mammon, minnast til mín. Nei, tí eg vinni eina vedding. Tíðliga á heysti í fjør veddaði eg, at

matstovum og øðrum í eina av tveimum heimssøguligu plássum vit hava í landinum. Býarskipan er sum harra Gud veit blivin ein ovurstór fløkja við kanksa 100 serstøkum byggisamtyktum, ið alt er av somu orsøk og

fara upp fyrst. Og tíverri vil eingin vera verandi uppi. Øll vilja niður. Og eitt afturat, í landi Guds fáa tey gráar lygnir frá einum svørtum forseta. Teimum verða afturlønt í gráum imperialistaskinni

Fólkapensjónistar, einsamallar mammur og fólk í útbúgving hava alt ov fá prosent at liva av. Hvar í Guds væl røkta urtagarði er Jesus nú við sínum tveimum makrelum og fimm drýlum at metta hesi 5.000? Teir