r og fransktalandi annars verið gestir í tímunum. Ein tíma var Marjun Vatnhamar, ein ung føroysk kvinna, sum læs á einum listaskúla í París, og vitjaði. Seinni fóru tey, sum høvdu franskt til París saman
starvsfólkini koma til arbeiðis og taka hann inn tveir tímar seinni. Hetta sigur ein 30 ára gomul kvinna, sum varð biðin um at átaka sær eitt starv, har hon skal byrja kl. 6 á morgni mánadag og kl. 7 hinar
í Norðanlondum í 1880. Tá var tað at hann hitti svensku drotningina, Sofie, sum var ein trúgvandi kvinna og sum beyð honum heim til teirra. Serstøk løta í urtagarðinum Sum so mong onnur, so hevði Edward
sum Annita vísir á, tað er legalt í Føroyum at fremja karaktermorð á eina kvinnu, bert tí hon er kvinna. Og tað løgna er, at aftir eru tað teir persónar, sum rópa seg sjálvar frílyntar, sum ganga á odda
aftur, men eftir standa hansara avrik sum minni um hann. Aftanfyri ein hvønn sterkan mann stendur ein kvinna, og í hesum førinum var tað Rosa. Hon er dóttir Onnu Elisabeth og Poul á Lakjuni. Hon misti pápan
sangi: - Ganga eina kann eg ei! Hann er ikki meiri enn komin niður av talarastólinum, fyrrenn ein kvinna í salinum fer á føtur og setur fram sama spurning sum tann ungi maðurin: - Elskar tú Jesus?! Triðja
fráboðan var sannur gloypibiti hjá Tjóðveldinum – og nú skuldi rumblast, so tað forsló. Maður og kvinna tóku penn í hond, og fóru alt fyri eitt at niðurgera uppskot løgmans við eini blanding av fíggjarligum
kvinnum, og tí kemur kvinnulistin neyvan at økja um kvinnuatkvøðurnar. Høgra - vinstra, ella bara kvinna? Enn er tað bert í Tórshavnar og í Klaksvíkar kommunu, at tað verður stillað upp politiskt. Men eg
anskar familjur, sigur Lorraine Britten at enda. Ein fantastiskur endi á tíðindafuninum, har ein kvinna, sum hevur alla orsøk at vera beisk, miðskeiðis í sorg, sakni og grovum mismuni kastar ljós á tað
ar familjur, sigur Lorraine Britten at enda. Ein fantastiskur endi á tíðindafuninum, har ein kvinna, sum hevur alla orsøk at vera beisk, miðskeiðis í sorg, sakni og grovum mismuni kastar ljós á tað
