løgdu altíð ein feil inn í teppið til tess at vísa, at hetta er ikki lýtaleyst – tí lýtaleyst er bara Guds verk. Nei, vit hava lúkað og snikkað og broytt og broytt – og kortini: hvørja ferð, vit blaða, síggja

landi. Vóru ár har eingin grind doyði, sást tað aftur í húsarhaldinum, og stór var frøin, tá ið henda Guds gávan av havinum kom aftur. Ongin ivi man vera um, at hesin á mangan hátt føðslugóði matur hevur stimbrað

strýkur, og at tann óhugnaligi pápin undir keppi og við tjúkkum brillugløsum greidliga ikki er av Guds bestu børnum. Gentan er øðrvísi, og tað er um somu tíð dragandi og ræðandi. Einaferð verður tað seinna

egnan barm? Reyði tráðurin - soleiðis eitur tað nú einaferð - í hesum báðum greinum er, at vit for Guds skyld ikki mugu brúka burtur av ríkisstuðulinum til rakstur og viðlíkahald av føroyska samfelagnum

egnan barm? Reyði tráðurin - soleiðis eitur tað nú einaferð - í hesum báðum greinum er, at vit for Guds skyld ikki mugu brúka burtur av ríkisstuðulinum til rakstur og viðlíkahald av føroyska samfelagnum

Longu sum barn hoyrdi bóndadóttirin Jeanne (Jomfrúgvin frá Orleans) røddir, sum bóðu hana um at gerast Guds amboð. Heim hennara var sora av bretum, men einki kundi vika hennara samband við Harran. Eftirtíðin

»Bíða eftir Godot«. Men hvør er hesin Godot? Tað fáa vit ikki at vita. Vit bíða eftir frelsuni, at Gud skal straffa øll tey, sum vit ræðast, vanvirðia og hata. Vit lata okkara lítla dreym upp í hendurnar

»Bíða eftir Godot«. Men hvør er hesin Godot? Tað fáa vit ikki at vita. Vit bíða eftir frelsuni, at Gud skal straffa øll tey, sum vit ræðast, vanvirðia og hata. Vit lata okkara lítla dreym upp í hendurnar

undanførslan er, at har eru eingir pengar. Men hatta er vánaligasta argument, sum er til. Jamen, Harra Gud, so brúka tað, sum tú hevur, og ger tað minni, men ger tað betur. Hví fylla eina rúgvu av lorti út

kjarnanum í samfelagnum, sum hoyra slíkar søgur, trúgva teimum ikki, at tær veruliga eru sannar, men Gud hjálpi tú mær, tær eru sannar!, sigur Ólavur í Beiti, rithøvundur at enda.