burðardygt. Neglt og hamrað verður nú inn í sjálvan mergin á europeiska brúkaranum, at Føroyar eru ein matvørupolitiskur búrkroppur, eitt bølmannaland, sum eingin eigur at keypa tann minsta molan frá. Føroyar
sum fer gjøgnum kryvjingarvirkini hjá Bakkafrosti fer um søluborðið hjá Anniku, og endar á sushi-matstovum, søluketum og sjálvtøkuhandlum í San Francisco, Boston, Shanghai, Taipei ella ørðum stórbýum
vil. Eg ætli mær so ræðuliga nógv, og um eg skal alt, má eg undirprioritera sovorit sum svøvn og mat og bara skifta ímillum tær sjey maskurnar, ið eg livi við hvønn dag. - Tónleikurin er alt fyri meg
bara tú ikki berjist fyri tí, tú trýr uppá. Tú kann altíð siga, tað er synd í onkrum, at tey mugu fáa mat, tak yvir høvdið og helst okkurt at fara upp til. Men heldur tú tey skulu hava rættindi, so er tú brádliga
kamaranum, uttan at hava samband við nakran annan umborð. ?Tað var vart, tí eg hevði heldur ongan mat til tey smáu børnini. Tað einasta, eg hevði, var ein sodavatn, sum eg hevði at leska tey við og hana
kamaranum, uttan at hava samband við nakran annan umborð. ?Tað var vart, tí eg hevði heldur ongan mat til tey smáu børnini. Tað einasta, eg hevði, var ein sodavatn, sum eg hevði at leska tey við og hana
kamaranum, uttan at hava samband við nakran annan umborð. ?Tað var vart, tí eg hevði heldur ongan mat til tey smáu børnini. Tað einasta, eg hevði, var ein sodavatn, sum eg hevði at leska tey við og hana
ringu óvanar, sum eru í øðrum londum, tá ein sjálvur hevur atgongd til heimsins besta og sunnasta mat. Barbara fer at draga ferðafólk Jens Okking, sum sjálvur hevði ein av høvuðsleiklutunum í filminum
apropos høvdingatíðina, so skeyt eg upp fyri systkinabarninum, Magna, eina ferð vit hittust á eini mat- og drykkjustovu úti á flogvøllinum í Kastrup, at vit áttu at stovna ein grunn við tí eina endamáli
slætt ikki. Í høvu_sheitum eru vit her fyri at tryggja, at alt er í lagi. At vit so eisini bor_rei_a mat og drekka til fer_afólkini er bert ein tænasta, sum ger ta_ dámligari hjá øllum at flúgva. Strævi_
