Møguleikin kemur ikki ofta Ben fegnast um møguleikan hann hevur fingið at starvast í Indonesia. – Ein spyr seg sjálvan: Hvussu ofta fái eg hendan møguleikan? Eg og Húngerð eru enn ung, og børnini eru í passaligum

vit einki søgdu, so uppdagaði sonurin, at okkurt var galið. Stutt eftir, beint aftaná ein døgurða, spyr hann, hví babba græt í bilinum. Og so fortaldi eg synunum, sum tá vóru 16, 22 og 28, at eg hevði

, og hví ikki gera nakað við tað, so føroysk børn veruliga fáa umstøður at læra nakað í skúlunum, spyr Anna Dalsgaard at enda. Menn flýggja undan ábyrgd Fjórði hvør drongur í fimta flokki verður happaður

drongurin. - Ja, eg hoyri at tú sigur, at tú misti bilin. Hvat heldur tú, at vit skulu gera við tað? spyr Jóhanna pedagogiskt. - Tú skalt geva mær hann, sigur drongurin eitt sindur grenjandi og toyggir seg

, sær hann bert fótafarið eftir einum spori. Hann heldur, at hesi fótasporini eru hansara egnu og spyr tí Gud um, hvar hann var í hesum truplu tíðini. - Hví greip hann ikki inn fyri at hjálpa honum gjøgnum

rætt ella skeivt. Eg havi framvegis samband við Paris, og eg fái ofta teldupostar frá honum, har hann spyr, hvussu tað gongst mær og tílíkt, sigur Paul Clapson í horninum úr Íslandi. Onglendingurin hevur í

arbeiðið, men fyri síðani at uppliva at fáa ein felags mail, at allir serlestrar vóru góðkendir. Aftur tá spyr ein seg sjálvan, hví ein leggur so nógva orku í tað. Tá vit so koma til endapróvtøkuna, vita vit,

seinni grein), sum Løgtingið hevur játtað fyri skattgjaldarans pening. Tí tað, sum BD í høvuðsheitum spyr eftir, eru føroyskar orðabøkur serliga til skúla-, fjølmiðla- og vinnubrúks. Tær, sum hava sæð dagsins

systrina Margretu vanliga nevnd Diddan, sum í dag er væl tilkomin. "Nei, álvara, er tað við á filminum?" spyr Margreta, ið júst er innkomin í Miðlahúsið saman við manninum Sten Balle og er ávegis upp á aðru hædd

vit eru so ymisk. Men hvat er alternativið, tá ið maðurin hevur sítt inntøkugrundarlag á staðnum?!, spyr Signhild álvarsom á málinum. Hennara niðurstøða er tí, at tað í roynd og veru ikki er pláss fyri øllum