frítíðarskúla. Barnagarðurin kostar einar 13 milliónir at byggja, men tað hevur kommunan ikki fíggjarliga orku til uttan víðari. Skal barnagarðurin gerast veruleiki, verður sostatt neyðugt at fíggjarmálaráðið

fyritreytin fyri, at vit komandi árini kunnu tillaga almennu útreiðslurnar til okkara búskaparligu orku. Javnaðarflokkurin heitir tí á løgmann, um at boða okkum frá, hvørt løgmaður og Sambandsflokkurin

avgjørd av fulltrúagevanum, Føroya Fólki, ikki av fulltrúunum, tingfólki. Vit tingfólk kunnu so leggja orku okkara í tey 90-99% av teimum 100-300 árligu tingmálunum, sum illa kunnu skipast sum fólkaakvøður

samansetur matin, er tað týdningarmikið at fáa bæði protein, feitt og kolhydratir. Kolhydratir geva orku til heilan og musklarnir, og protein er byggisteinar til musklarnir og vevnaðin. Um tú velur tað góða

hugsað sær ein kjakfund millum foreldur, ergoterapeutar og landstýrismannin, men hon veit ikki, hvørja orku foreldur hava til at stríðast. Haraftrat heldur hon tað vera niðurgerandi sum foreldur at skula stíga

at tey eldru beinanvegin koma í venjing og ikki bara líta á heimarøktina. Hetta hevði spart nógva orku í heimarøktini, og tey eldru fingiðbetri lívsgóðsku. Í staðin fyri bara at fáa røkt skulu tey eldru

lk yms­ar – mang­an táp­u­lig­ar ­– spurn­ing­ar, sum lands­um­sit­ing­in má brúka nógva ar­beiðs­orku at finna fram – ofta til onga nytta ella bert til at stinga onkrum skør. Uttan iva eru fleiri av mál­um

borið til at givið eina meiri einsháttaða viðgerð. Jan Rasmussen sigur, at tað tekur eisini nógva orku, at tað er vanligt at kommunulæknar leggja sjúklingar inn á minst tvey, ella ofta øll trý sjúkrahúsini

grundgeving, at felagið er ov konservativt og ov lítið nýhugsandi, tá tað kemur til at útbyggja varandi orku – serliga vindorku. Hetta er als ikki so. Tvørturímóti. Elfelagið kann skjalprógva, at tað – umframt

Vágamenn vóru sera væl við í 1. hálvleiki, tá ið teir arbeiddu sera nógv. At teir høvdu lagt so nógva orku í bar ivaleyst við sær, at teir ikki megnaðu heilt so nógv í 2. hálvleiki, og tað gagnnýttu vit. At