vunnu Vietnamkríggið. Kríggj hevur sjáldan loyst trupulleika hjá tí vanliga fólkinum, men bert lagt stein oman á byrðu, pínt, tínt og lagt ein ófrættadám yvir tilveruna, so ilt hevur verið at sæð nakran glotta

úr ringu støðu teirra. Eg havi altíð hildið tað vera góðan moral, at samfelag okkara ikki kastar stein oman á byrðu hjá fólki, og at samfelag okkara í størst mun møguligt prædikar kollektiva ábyrgdarkenslu [...] ni, men bert við støði í tí sannroynd, at vit hava potað trupulleikan undir máttina og hava lagt stein oman á byrðu hjá illa niðurundirkomnum sálum. Hvat er tá vunnið? Eru vit veruliga so køld og kýnisk

spyrja hann, rætti hann seg upp og segði við teir: “Tann av tykkum, sum syndaleysur er, kasti fyrstur stein á hana!” Og hann lútaði seg aftur niður og skrivaði á jørðina. Men tá ið teir hoyrdu hetta, fóru teir

alt var so ómetaliga vakurt Brádliga støðgar alt upp og stirnar Í skúlan komu feigdarboð Runnin í stein, standa vit spurin nei, nei, nei, skríggja innaní ikki Súsanna Súsanna, ið er, var, er øllum so ómetaliga

lond, hóast hann skrivaði á íslendskum, men hann var eingin Laxness. Ella Gunnar Gunnarsson. Ella Steinn Steinarr. Hann var tann sami, sum tá hann kom higar. Ella var hann? -Pínadoyð, situr tú og svevur

gjøld løgd á. Millum annað skal eitt tilfongisgjald leggjast á fiskivinnuna, og tað er at leggja stein oman á byrðu, tí partar av vinnuni knógva sum er ikki undir byrðunum. Lættasti mátin at skapa fleiri

gjøld løgd á. Millum annað skal eitt tilfongisgjald leggjast á fiskivinnuna, og tað er at leggja stein oman á byrðu, tí partar av vinnuni knógva sum er ikki undir byrðunum. Lættasti mátin at skapa fleiri

árhundrainum. Vit hava hugt inní eyguni á Medusa (Griksk guðinna. Gjørdi man tað var man umskapaður til stein), og vit eru sloppin at ganga víðari. Ein trúgvandi vinur hjá Levi sigur við hann, at hann yvirlivdi

júst sum hini. At tað ikki varð júst, sum væntað. Men afturat hesi torføru støðuni leggja vit mangan stein omaná byrðu, tí skipanirnar, sum eiga at stuðla og avlasta hesi mangan sperdu foreldur, eru alt annað

neyðugt at fara við báti, gekk eg. Eg steðgaði altíð á, tá eg kom niðan á Skarð og legði ein fittan stein á varðan. Eg havi fleiri góð minni um Fuglafjarðar Skarð. Um skarðið í nógvum kava Ein seinnapart [...] ganga, eg orkaði bara ikki. Royndi bæði at ganga og grulva, men onki bar til. Setti meg niður á ein stein og fór at kanna meg sjálvan. Men nei ­ eg hevði ikki ilt nakrastaðni, og armar og bein vóru í lagi [...] Tá góður tími var farin, orkaði eg við spakuligheit at koma niðan á hetta góða Skarð. Eg legði ein stein á varðan og tøtlaði spakuliga oman í bygdina. Tá fekk eg nógv gott at eta og eg varð frískur. Eg njóti