avleiðingar. Og rætt hevur hann. Tá ein triðingur av Løgtingsins fíggjarlóg hvørvur sum døgg fyri sól, so er hetta í sær sjálvum ein búskaparlig ávirkan, sum sanniliga fer at fáa avleiðingar fyri føroyska

upp á bein í 1. hálvleiki. Sjálvsálitið og samanhaldið frá leygarkvøldinum vóru burtur sum døgg fyri sól. Føroyska liðið hopaði undan, keturnar hingu ikki saman, og skotar gjørdu sum teimum lysti. At teimum

lærarahúsunum og hesa mildu, vøkru donsku konu hansara, sum longu tá tosaði føroyskt raðið. Tað var sól og summar, Kári sat í fanginum á pápa sínum og pjátraði, og á gólvinum spældu Snæbjørn og Vár. Hetta [...] Steinbjørn orðaði tað í einum av bestu søvnum, sum komin eru út í Føroyum: “LÍV”, 1981. Men aftur skein sól á lofti, tá ið Eyð legðist afturat systkinaflokkinum. Ingrid hevði skapandi gávur. Hon var uppií, tá

var eisini millum teir fáu, sum komu til venjing uttan mun til, um tað var regn, kavi, vetur - ella sól og summar. Eisini eru vit fleiri, ið minnast aftur á, hvussu Rói við sínum geniala skemti kundi fáa

trúgvur at fylgja; eg stevni fram mót teim ljósu londum, við lívsins træi á føgrum strondum, har altíð sól og summar er. Lat akker falla! Eg náddi havn – farvæl, tú brúsandi bylgja! Eg trygt meg leggi í Jesu

Ikki vardi tað meg, at babba eisini skuldi fara so knappuliga frá okkum, eisini í góðum veðri har sól skein. Babba var ein sera friðarligur maður, gjørdi ikki nógv um seg har hann var, hann var altíð klárur

bygd, og ikki minst túrurin í Dan­mark. Julianna var ein fitt, smíl­andi og vøkur genta – ein sonn sól­strála. Hurðin hjá Juliannu stóð al­tíð opin, og hon dugdi so væl at fáa ein at føla seg væl­komn­an

brátt tú fert inn. Við brosið og rósum á kinn. tú droymur um einglar og jól, um stjørnurnar mána og sól. Leikar á grønari ong, Jesus signi mín drong. Sov lítli vinur sov nú. Tóra v/familju

vár­búna og bygdarfólkið er so smátt farið at gleða seg til tey vøkru sólseturkvøldini, nú er tín sól sett fyri seinastu ferð, góða mamma, og tín vakra sangrødd er tagnað her. Barnaheimið úti á Egg stendur

tíðin steðgað tá so vit nýttu núið, men tín klokka gekk ov skjótt og tað fór at dimma, stjørnur, máni, sól bleiv burt, tá kom sorg, eftir tár og tað fór at regna. Tárini eru grátin, orðini eru søgd, kilometrarnir