Terji hevur skrivað seg og síni løg inn í føroysku fólkasálina. Og har er tey ritað, sum rúnur í stein. Løgini eru ikke altíð so løtt, ganga ikki altíð eftir upp­skriftum, ið onnur helst vildu hildið verið

var drúgvur, og tað var heitt. So vit høvdu ein steðg á vegnum. Eg minnist, at eg setti meg á ein stein uttan fyri bussin og hugsaði, at um eg bleiv sjúk ella varð fangað í ófriði, so bilti tað einki. Eg

hoyggja, og eg helt í honum, meðan hann slerdi við líggja. Eg fór frá honum, datt og fekk ein stóran stein oman á meg. Eg fór at gráta, men Marni hoyrdi meg jú ikki. Hann varnaðist kortini, at eg var burtur

faðirs smátta. Vøkur og mild. Tá eg var mær í haganum henda dagin kundi eg ikki annað enn taka um ein stein, sum hevur verið her so nógv 1.000 ár fleira enn eg. Eg kysti steinin, og ... hann kysti meg aftur

almannaveitingum síðani 1993!!). Oddvør, tú nevnir sjálv ein av stovnarum floksins, Maurentius við Stein, sum ein hin fremsta verja smámansins. Og rætt er tað, og hesi batnandi kor smámansins, frá ti ja

g, Farodane, Súsi, Hildigunn Johannesn, Havnar Timburhandil, Hvilvtenni, Føroya Bjór, Svend Kros-stein, Tryggingarfelagið Føroyar, Mortan Johannessen, Vestlax, Føroya Sparikassi, J.F.K. Trol, Teymavirkið

ábyrgd at fáa tað í jørðina. Hann ber tað burtur í myrkrinum út um býin, út um ánna og niðan undir ein stein kirkjubømegin Sandá. Hann vaskar tí lítla gentubarninum í ánni og leggur tað í ein løriftsposa. Har

tónleikarar og sangarar ov royndir og dugnaligir til. Ljóðmennirnir Hans Andor Johannesen og Johannes Stein­grund skulu hava rós fyri eitt sera nattúrligt, opið og luftigt ljóð, ið ikki var doyvt av ókontrolleraðum

Pegasus. Medusa, hvørs eygnabrá var so hvast, at skeitti hon eftir einum persóni, gjørdist hesin til stein. Hendur hennara vóru av bronsu, veingirnir av gull, á tunguni hevði hon tøkutenn, og hárið vóru ormar

kirkjuni. Her beint undir mær liggja nøkur fólk á knæ og fram eftir grúgvu niður yvir ein flatan stein, har eisini fleiri av hesum lamunum hanga uppiyvir. Fyri mær at síggja líkist hetta eini marmorplátu