Fyri triðju ferð, seinastu fýra árini, kundi liðformaðurin hjá sundalagsmonnum, Egil á Bø, lyfta løgmanssteypið upp í loft, eftir at hava vunnið steypafinaluna.
-Tað kennist fantastiskt at lyfta steypið, og tann kenslan gerst ikki minni av tí, at talan er um triðju ferð, sigur liðformaðurin hjá sundalagsmonnum, Egil á Bø, og leggur skentandi afturat, - at tað ikki er blivið tyngri við árunum at lyfta løgmanssteypið.
-Karmarnir runt um steypafinaluna vóru sera góðar og saman við einari stórari og lívligari áskoðarafjøld, vóru karmarnir til steypafinaluna í topp. segði ein fegin Egil á Bø.
-Sjálvandi hevði eg nervar undan dystinum, men tað er blivið lættari við árunum at hava stýr á nervunum, og brúka tað til nakað jaligt.
Spurdur um dystargongdina, sigur Egil at talan var um ein javnan og rótutan dyst, har tað sást at nógv stóð uppá spæl hjá báðum liðunum. Av tí sama gjørdist tað trupult hjá báðum liðunum at fáa skil uppá spælið. Somuleiðis metti Egil at teir høvdu rímiliga gott tak á fuglfirðingum allan dystin.
