Tí tann jólagleðin, sum gávan var ætlað at skapa, er langt síðan farin, tá jólaaftan er komin út úr handlunum og inn í stovurnar, og skuldi eitt vet verið eftir av henni, drunkar hon í dunganum av líknandi frasi. Og um drongurin er heppin, finnur hann eina jólagávu, sum var tann einasta eina, meðan restin kundi farið í brenniovnin á Hagaleiti, uttan at hann hevði varnast tað. At síggja hann mala rundan um seg sjálva, meðan eyguni mala í heysinum á honum, er kanska stuttligt ta løtuna, men tá hann gerst í øðini triðja dag, tí at leikuhandilin er stongdur vegna vøruteljing, hevði kanska verið upp á sítt pláss, at ávaringarlúðrarnir hjá foreldrunum fóru at ýla. Tað fara teir kanska eisini, men teir verða skjótt slóktir aftur og eru í øllum førum gloymdir næstu jól. Og alt meðan hesir lítið hugaligu tankar um jólini hjá smádreinginum fara mær ígjøgnum høvdið, kemur mær til hugs, at ikki verða jólini hjá teimum vaksnu løgd til rættis á ein meira skynsamiligan hátt. Ein endaleys tuskan úr handli í handil at keypa tílíkt, sum antin verður til ovát ella burturkast. Og í øllum førum til fíggjarligar timburmenn.
Og knappliga varnist eg, at tankin um at seta meg í flogfarið nýggjársdag við kós móti Singapore og til sjós er næstan vorðin tiltalandi. Skomm at siga frá.
Men hvør veit, kanska havi eg fingið skattalætta, tá eg komi aftur. Og tað komi eg, stendur tað til mín.
Norðoyri,
Tollaksmessudag 1997
Dánjal J. Hansen
