Tá ið eg seti meg niður at skriva nøkur orð um mín góða vin og bróðir í Harranum, sum nú er komin heim í teir ævigu bústaðir hjá Gudi, leita tankarnir aftur til farnar dagar. Vit komu at kennast vesturi á Zarepta fyri meira enn 30 árum síðan. Vit vóru leiðarar á barnalegunum hjá dreingjaholdunum fyrstu árini vit vóru saman. Síðan vóru yngri kreftir, sum tóku yvir og vit fóru í annað arbeiði.
Hannis var tann, sum bleiv náttarvakt og gjørdi hann tað til lítar. Tað var eint og ruddiligt hjá okkum at koma upp um morgunin, uppvaksið var væl úr hondum greitt og borðið dekkað.
Tað arbeiði, eg fekk, var at vera køksmaður fyri tað mesta í grovkøkinum, vaska grýtur, kóka epli og hjálpa køkskonunum við døgurðanum og ymiskt annað, sum har til hoyrdi.
Hannis og eg vóru saman á hvørjum sumri hesi árini. Tað var ein andaliga góð tíð fyri okkum at vera saman á Zarepta. Man kom at kenna nógv fólk og samfelagið var gott. Um kvøldarnar, tá ið mesta rokið var av, kundu vit seta okkum at syngja saman við øllum køksfólkunum. Hanni svar góður forsangari, hann dugdi tey flestu løgini í G.F.S. Sangbók. Tað kom eisini fyri, at vit vóru saman um veturin og hildu vakt í húsinum.
Hannis vitjaði onkuntíð norður til okkara, tá ið samfelagsmøti var í Betesda, og eg vitjaði suðureftir, tá møti vóru har suðuri. Annars tosaðu vit saman í telefon. Hannis var óførur at ringja og ofta kom prátið at verða um Zarepta. Hann hevði eitt stórt hjartalag fyri Zarepta. Seinast, vit tosaðu saman, var tveir dagar áðrenn hann fór frá hesari fólk. Tá var hann veikur á málinum, men skilagóður sum altíð.
Eg fari at enda hesi minningarorð við sanginum, sum Hannisi dámdi so væl og vit mangan sungu:
Tá ið endar mítt stríð
og útrunnin mín tíð,
skal eg náa ta himmalsku strond,
Jesus eyga mítt sær
og tá vísir Hann mær
naglamerkini í síni hond.
Niðurlag:
Eg skal ganga til lívsvatnsins strendur
hoyra pálmanna friðsæla sús
eingin synd eingin sorg
er í himmalsins borg
men bert songur sum havsbylgjubrús.
Ferðin endar ei her
men til Himmals tað ber
til tað heimland, sum Jesus mær vann,
vinir hitti eg har
sum her skiltust frá mær,
gævi skjótt at tann stundin upprann.
Á ver tolin og bið
tí Guds himmalska frið
skal hin trúfasti fáa í løn
Tann ið krossin her ber
lívsins krúnu har fær
á Guds barn ver tí vakið í bøn.
Ein heilsan til tykkum, sum stóðu Hannisi nær, Dávur og Jóna við familjum. Vit vita at tað er ein saknur, tá ein av okkara kæru verður tikin burtur. Vit syrgja ikki sum hini, sum onga vón eiga, 1. Tessalonikabræv 4. kapitul og 13. ørindi.
-------------
Richard og Apolonia
