Minningarorð um Anni Isaksen í Gerðinum

Tað kennist so lítið vert at seta saman nakrar reglur um teg, tú sum fylti og fyllir so nógv. Hvussu kann man lýsa teg og tann týdning, ið tú hevur havt fyri meg niður í nakrar fáar reglur?

 

Vit komu at kennast sum grannar Niðri á Túni, eg sum ný flutt til bygdina, og tú, sum vart flutt heim aftur eftir útlegd í Danmark. Vit høvdu javngomul børn, so tað var lætt at koma í prát, og førdi hetta eisini til, at vit gingu nógv inn til hvørja aðra. Lagnan vildi tað so, at tit bygdu á okkara stykki, tí vit keyptu hús, og at vit nøkur ár seinni aftur gjørdust grannar, tá vit bygdu í tínum grannalagi.

 

At flyta til eina bygd, har man kennir fá, er ikki altíð lætt, men har vart tú heilt serstøk. Tú dugdi at fáa øll at kenna seg væl í tíni kæru heimbygd Kvívík. Kvívík átti eitt heilt serligt pláss í hjarta tínum, og tosaði tú ongantíð ilt um bygdina. Tú gjørd eisini títt til, at bygdin var eitt gott og livandi stað. Bæði sum bygdaráðslimur, limur í føstulávintsnevndini, fyriskipari av jólasølu, kirkjuráðslimur og fyriskipari av føstuhugna í Kulluni. Hetta eru bert nøkur av teimum tingunum, ið tú var partur av.

 

Vit vóru eisini í bindiklubba saman, ein serligur bindiklubbur, har øll lívsins viðurskifti vóru og eru havd á lofti, bæði í álvara og gaman. Bindiklubburin hittist sum vit plaga, og ert tú við okkum hvørja ferð, bæði í talu og minnum. Saknur er í okkara serliga práti.

 

Tað góða við tær var, at tað var ikki neyðugt at práta og síggjast dagliga, men eg visti altíð, at eg kundi heita á teg, at eg kundi ringja ella skriva. Og so høvdu vit okkara jøvnu gongd í fitness, sum var okkara ting.

 

Familjan var títt eitt og alt. Høvdu tey tað gott, so var alt gott. Tú gjørdi ikki nógvan háva burturúr tær sjálvari. Men vita skalt tú, at eins stóran týdning, sum tey høvdu fyri teg, so vart tú teirra eitt og alt. Teirra skansi og viti.

 

Einaferð segði eg við eina mammu, sum hevði mist sonin, “tað er gott, at tú hevur minnini”. Hon svaraði, “eg vil ikki hava minnini, eg vil hava sonin”. Nú skilji eg til fulnar, hvat hon meinti. Saknurin hjá okkum, ið kendu teg er stórur. Mest av øllum sakni eg títt lætta lyndi, smittandi látur og erligu meiningar.

 

Á Instagram detti eg aftur og aftur fram á eitt brot úr einum sangi, ið ljóðar soleiðis:

 

If I would have known

 

that you wouldn´t be here anymore

 

I would have made the moment last a little longer

 

cause now I´m alone

 

and you are just a memory in my mind

 

Ja, Anni góða nógv góð minni havi eg, sum eg kann minnast aftur á við gleði. Tey goymi eg sum reyðargull.

 

Við hesum fáum orðum fari eg at lýsa frið yvir minnini um mína kæru vinkonu Anni.

 

Vinkona tín,

 

Andrea