ODDAGREIN: Dálka okkum grindina burtur

Til eitt vist kunnu vit skilja, at fólk úti í stóru verð halda okkum vera bar­bar­ar, tí vit drepa grind. Men hetta man vera eitt gott dømi um, hvussu lítið so­kal­l­að glo­bal­i­ser­að fólk skilja av tí heila. Al­menna heim­a­síð­an hjá Sea Shep­herd visti nú um dag­ar­nar at siga um grinda­dráp­ið í Vest­manna hós­dagin. Har spei­­reka tey føroyingar, sum siga, at grind­­in er ein gáva frá Gudi:
»Tann einasti gudur, sum kann góð­taka slíka ræðslu er Sa­tan, og Før­oy­ar tykj­ast tæna sín­um ónda gudi við sínum dráps­liga hug­burði og við at verja eina bar­bar­iska ment­an, sum einki pláss eigur í 21. øld, sum ikki hoyr­ir heima í si­vi­li­ser­aða heim­i­num, og sum als einki pláss eig­ur í Ev­rop­a­sam­veldi­num«, skriv­ar Sea Shepherd millum annað á heim­a­síðuni.
Jú so víst er tað í nógv størstan mun tal­an um glantr­i­leik í um­hvørv­is­fel­ags­skap­um so sum Sea Shep­herd. Tað gong­ur jú út upp á, at á­vís­ir per­són­ar skulu kunna upp­i­halda ein­um lívs­stíli, har teir kunnu spegla sær í glamour og vinna pengar upp á lættsintar um­­hvørv­is­fjepp­ar­ar, sum geva teim­um gáv­ur fyri at berj­ast móti til døm­is blóð­dálk­andi og ónd­um før­oy­ing­um.
At grindadrápið fer í søguna tyk­ist alt meira greitt. Ikki tí at vit skulu bukka undir fyri trýsti frá um­hvørv­is­fel­ags­skap­um, men tá al­mennu heilsu­mynd­ug­leik­ar­nar mæla frá, at fólk yv­ir­høv­u­r eta grind, so hevur politiski mynd­ug­leik­in ein álv­ar­sam­an ­trup­ul­leika við at loyva fólki at drepa og eta grind. Tað er so í øllum førum at blæsa og hava mjøl í munn­i­num, og her verður politiska skipanin skjótt noydd at taka støðu – heldur enn at halda fyri eygu og oyru og halda seg vita betur.
Nú fekk Kári á Rógvi, løg­tings­mað­ur, rætt­iliga oyr­ini í mask­in­u­na, tá hann speirak ein týskara við Aus­wich í sam­bandi við her­ferð móti grind­a­drápi. Nei sjálv­andi kunnu dags­ins týsk­ar­ar ikki gera við, at for­fedr­ar­nir vóru slíkir bar­bar­ar í­móti mann­a­ætt­ini. Men tað átti ikki verið so trup­ult at vent sjúts­i­num og gjørt he­s­um fólk­um greitt, at vit ikki halda, at tað ikki sømir seg tjóð­um, sum tína manna­lív, at finn­ast at okk­um fyri okkara grinda­dráp.
Støð­an er jú heilt margháttlig, tá mann­a­týn­ar­ar finn­ast at hvala­týn­ar­um – og so koma fleiri teirra úr somu londum, sum hava dálkað okk­um sjó­øk­ið so illa, at grind­in ikki er etandi.
Grindadrápið fer helst í søguna. Men tað verður ikki tí, at »barbararnir« í Føroyum ikki koma sær at drepa hesi fittu og klóku djór. Grindadrápið fer helst í søguna, tí at barbararnir á meginlandinum hava dálkað okkum umhvørvið so illa, at grind ikki er etandi.