øðrum í bindiklubbanum mintist hon so sanniliga eisini til. Altíð til reiðar við einari hjálpandi hond, tað verið seg til barnadóp, føðingardag, konfirmatión ella brúdleyp. Sólgerð hevði eitt lætt sinni
gav okkum heitan drekkamun og pannukøkur, soleiðis at vit ressaðust skjótt aftur. At fáa okkurt frá hondini lá til hjúnini. Steintór, fryntligi maðurin í oljubilinum, í bussinum, ella liggjandi hálvur [...] maðurin syfti eina oljutunnu sum var tað ein vøttur. Gerda stjórnaði handlinum við umhugsni og neyvari hond. Hinumegin Sandin, finst neyvan unglingi, ið ikki hevur vunnið sær lummapening ”Hjá Steintór og
gekk hann og loysti tær uppgávur ið vóru, uttan at klaga um nakað, altíð klárur við einari hjálpandi hond. Eg minnist aftur á nógvar góðar og ríkar løtur, saman við Rúna uppi í LÍF-húsinum. Tá dystur var
hann. Eg veit, at eg skal sigra og náa himmalstrond. Hvat enn kann koma á mín veg, mítt lív er í Guds hond. Koma sorgir, royndir, sum níva niður teg. Svíkja bestu vinir og kaldar vísa seg. Tá minst til vinin
eru farnar at falla og mana góð gomul minni fram, brýtur telefonin tøgnina: Randi er farin. Settist hond undir kinn og aftur lítandi at teimum lætt leikandi flykrunum rennur Randi ? Snow Flakes, tað var
seinni fluttu í onnur lond at ganga í skúla, var Mary altíð góð at heita á. Klár við eini hjálpandi hond, millum annað tá okkurt skuldi seymast, ella um tú stóðst og manglaði okkurt. Hetta kom eisini til
Eisini hon sjálv. Og í svimjihøllini var hon fastur gestur. ? Marita var altíð klár við eini hjálpandi hond, tá okkurt serligt var á vási og onki varð hálvgjørt. Hon gav altíð eina fatan av at hava stýr á øllum [...] varnaðist ikki, at hesi kvinnu, sum sá út til at hava alt, sum skal til, eisini tørvaði eina hjálpandi hond, men ikki megnaði at taka ímóti, tí tað fall henni so nógv lættari at geva ? og kanska er tað júst
minst títt hondarbeiði, sum tú gekst so høgt uppí. Við nakað av hjálp frá abba megnaði tú við einari hond at brodera so nógvar dúkar, at um ikki hvør, so annarhvør gestur hevur fingið ein dúk heim við. Fyri
Men áðrenn hon fór, upplivdi eg nakað, sum vísir hvussu væl Gud fylgir við, og hvussu hann hevur hond um okkum øll. Mánakvøldið 15. august, meðan omma heima í Føroyum hevði sítt síðsta kvøld í hesi verð
vóru sera tøtt. Saknurin verður stórur nú ongin Magnus verður at vísa áhuga og rætta eina hjálpandi hond; ikki minst hjá børnunum, sum hingu rundanum hann, tá hann var í seyðahúsinum. Størstur verður saknurin
