fari framvið, sita tit, omma og abbi við lið. Diamantbrúðardagurin er í dag, og tí eri eg í góðum lag. Hjá tykkum er altíð gott at vera, tit vita ikki hvussu gott, tit skulu gera. Omma alt gott á borðið [...] blandar omma seg ikki uppí. Omma ruddar og vaskar hvønn ein dag, abbi gongur túrar, keypur inn við góðum lag. 81 og 88 ár tit eru blivin nú, hvør skuldi hesum trú. Eg ynskji tykkum ein góðan dag, nú vit øll við

teir altíð vóru vælkomnir á gátt. Tú dugdi so væl at fáa gestirnar at føla seg væl, var altíð í góðum lag og við tí jaliga orðinum. Títt lætta lyndið hevði við sær, at tú hevði lætt við at skemta og flenna

heilsustøðu ella tosaði um sjúku. Ta einu ferðina, hann í einum blað varð spurdur, nær hann var í góðum lag, svaraði hann stutt og greitt: Tá heilsan er góð! Nógv meira enn tað legði hann ikki í at tosa um seg [...] halda postalínbrúdleypsdag, tí tey høvdu verið gift í 20 ár. Sjálvt giftarmálið fingu tey skjótt í lag, tá ið tey skuldu ættleiða dóttir sína, Theresu Fei, tí tá ið tey skuldu skriva undir pappírini, skuldu

dekkið skuldi stoypast, forskalling og blandimaskinu skuldi hann skaffa mær, og hann skuldi leggja mær lag á, hvussu eg skuldi gera forarbeiðið. So var, dagin eftir var bæði blandimaskina og forskalling í túninum

lívstykki, sum ikki hevur sæð sín líka. Altíð í góðum lag, altíð klárur til at rætta eina hjálpandi hond, og tú hevði nøkur serstøk evni til at fáa øll í gott lag, allastaðni har tú komst. Tú var ein, sum øll

Her ein eingil mær fylgir Lag: Eg har en engel med mig på vegen, Orð og lag: Johannes Kleppevik, 1992. 1. Her ein eingil mær fylgir á vegnum Hann var har frá fyrstu stund Frá vøggu til grøv hann lýsir

skuldi hava. Men hann gjørdi hetta á ein hátt, har eingin føldi seg snýttan, og øll gjørdist í góðum lag tá Petur kom at vitja. Hendan sølan vaks ár um ár. Ikki tað, eg havi varhugan av, at hann arbeiddi

grannakonu úr Norðragøtu, Gunnvør á Geila­bø. Tey fingu tveir synir Kenneth og Leif Magni, so grund­ar­lag var rættuliga fyri eina eydnusama til­veru. Men tey fingu annað at sígg­ja. Fyrst í 80-unum fekk Gunnvør

menniskjum”. Sjálvt nú hon var blivin gomul og veik, so lýsti hon upp har hon var, var altíð í góðum lag, og hevði altíð umsorgan fyri hinum. Babba harafturímóti treivst best har friðarligt var. Hann las

hava okkum dreingir á verk­staðnum. So kundu vit gera okkurt til nyttuna, með­an hann legði okkum lag á. Tá vit troyttaðust, fóru vit í handilin at fáa okkum okkurt gott undir tunguna. Líka legði Steintór