at hava leitt okkara land ígjøgnum búskaparkreppuna. Lágtrýstið er farið framvið. Eitt hátrýst við sól og lýggjum vindi sær út til at hava lagt seg stilt yvir okkara vøkru oyggjar. Vit fara tí við góðum
málaður beint eftir vanlukkuna við Neptun. Í 1933 hendi eisini ein vanlukka. Tveir menn fóru ein sólskinsdag eftir einum reka. Báturin holvdist og bert annar maðurin kom aftur á livi. Alt hetta setti
bendast kann, ei bendir stormur rættan mann, hann borggrind ger úr sprekku - sær hæddir blána undir sól - og reiðir sær á tindi ból, fer heim til Feginsbrekku. Tað hav, ið brýtur her um hesi veðurbitnu sker
fyri umstøðunum, so fiskurin loyptist ongantíð. Hann lat tey ikki breiða á svartari hellu í skarpari sól. Hann brúkti barometrið og roðan á luftini at meta seg eftir og plagdi at siga, at helt hann sær á
farvegur eftir sólarmerknunum í bø og haga, so tað ber til at meta um, hvat klokkan er. Við at sameina sól og landafrøðilig merkir ber til at fáa eina fatan av tíðini sjálvt um ein ikki hevur klokku uppu á
valda manna tjóð av teimum átjan Blálondum, sum eingin skín á sól. Í orðabókini í Anthologiini hjá Hammershaimb verður um hetta sera sjáldsama orðið lagt afturat: kun
