sjálvandi, eins og allir aðrir stovnar vildu gjørt, skuldi teir verið spurdir líknandi spurningar. Og so - Gud hjálpi tú okkum - sigur formaðurin í vinnunevndini nú í álitinum, at fjarstøðan úr Suðuroynni fer at

og »12 vikur« sipa í so beinleiðis til fosturtøkumøguleikan, ið ikki varð valdur, tá røðin endar »Í Guds hondum.« Niðurstøður Tann átrúnaðarliga ávirkanin letur seg ikki fjala í myndunum hjá Sigrun. »Hin

sleppa at siga, og tað kemur bæði frá hjartanum og frá egnum royndum í vinnulívinum: limið tykkum for Guds skyld ikki inn í ES. ?Vit í Skotlandi eru vorðin sannførd um, at limaskapur í ES als ikki er til nakran

ivaleyst ikki, at Álvur er eitt ringt fólk. Eg ivist ikki í, at Álvur veruliga heldur, at hann er tænari Guds. Tað er tíverri so, at nógvir av harðrendastu búrkroppunum upp ígjøgnum tíðirnar hava hildið seg verið

hækkað munandi, fyri at tryggja góðsku, og tí at arbeiðið er so krevjandi, men er hetta úrslitið, so Gud náði tann neyðars føroying sum gerst ella er sjúkur og ikki kann fáa læknahjálp í Føroyum, tí ikki

varðhaldi alla staðni. Maðurin, sum setur skuldsetingar og gitingar fram, er ikki júst kendur fyri at vera Guds besta barn, hyggja vit eftir hansara ?fortíð?. Vit minnast, hvussu hann fyrst hongdi løgmann út at

hjá Kjølum. Hvør sangur skal spælast til tína jarðarferð? ? Kalla tað konservativt, men »Nærri mín Gud til tín« er ein hin vakrasti sálmurin, eg kenni. Hvat er tann besta konsertin, sum tú hevur verið til

meira uttanumtos boða tann boðskap - tann yvirskipaða sannleika, ið kveikti rørsluna í sínari tíð: at Gud er hin sami og hóast allar mentunarligar munir og menniskjansligar tulk.-ingar, so er trúgvin eisini

Kanska til alla Guds lukku eydnaðist tað demokratiinum at sigra, tá størsti flokkur fekk tingformannin. Vit vita ikki, hvør samgonga verður veruleiki og hvør verður løgmaður ? um Sambandsflokkurin í heila

(Gamalt føroyskt sálmalag). Kl 12.00: Tíðin rennur sum streymur í á (J. Waagstein). Kl 15.00: Harra Gud, títt dýra navn og æra (Gamalt føroyskt sálmalag. Kl 18.00: Kirkjan, hon er eitt gamalt hús (Knút Olsen)