at tað er gott, at slíkt ikki hendir í okkara demokratiska og menniskjaliga fosturlandi. Tað er, Gud havi lov, bara í fjarskotnum, talibaniseraðum londum, at mannarættindi verða kúgað. Ikki í okkara dýrabara

Hvørji eru hjartamál tykkara? Svar: at vit sum einstaklingar og tjóð ikki seta álit á menniskju, men á Gud, skapara Himins og jarðar. at øll skulu kenna seg trygg í Føroyum, eisini ófødda barnið. at ríkidømið

ótta fyri avleiðingum. - Men nú er tíðin komin at møta ræðuskítunum í Føroyum, sum reypa um, hvussu Gud gav teimum grindina ella rættin til at vaða í blóði og særa hvalir, taka fostrini frá líkunum av mammunum

tínum, sum tú kundi hugsað tær, at næstin fór við tær sjálvum – nei, orsøkin til ræðuleikarnar í navni Guds liggur uttan iva í valdsgirndini hjá okkum sjálvum, sum enn á okkara døgum við jøvnum millumbilum

in kom við fyri at rættvísgera eitt politiskt bluffnummar, tað skal ein leita leingi eftir. Harra gud, hesin sami maður, sum fyri nøkrum krákumánaðum síðan undir miklum miðlarokið setti ein aðalstjóra

sangir enn nakrantíð áður. Teitur hugleiðir millum annað um amerikanska dreymin, um at ferðast, um Gud og um at taka lívið, sum tað kemur. Løgini fanga, tekstirnir eru frálíkir, og Teitur leggur sína sál

áhugamálini at fylgja við ítrótti, – serliga er tað fótbóltur og HB sum hevur áhuga og annars tónleikur. - Gud havi lov, so rýmir tú ikki enn, so hetta er ikki ein fráfaringarveitsla. Eg hoyri at tú hevur lovað

var tí góður at heita á, um eitthvørt skuldi greinast við grundarlagi í Bíbliuni, sum fyri Høgna var Guds orð til okkum menniskju. Við tøkk og virðing lýsa vit frið yvir minnið um Høgna Poulsen, sóknarprest

men Trina og Alfred fingu sjálvi eingi børn. Og tú vendir aftur til Trinu í síni stovu í Ørbæk. Eitt guds undur. Er ikki ov nógv lot, setir hon seg á stólin úti á altanini og sólar sær í vesturskininum. Hon

ríkið fór í tvíningar, Jeroboham at hann, fekk fólkið at dýrka tveir kálvar í staðin fyri tann stóra Gud Ísraels, sum hevði opinberað seg so kraftiga fyri hesum fólki. Og hvør var grundin fyri, at hann gjørdi