” Babba var ikki av størstu monnum. Hann var lítil maður. Men hann var ein lítil maður við stórum hjarta! Áðrenn eg aftur missi jarðsamband og fari at nýta ov stór rósandi orð um babba, so skundi eg mær

og við var allur skúlaflokkurin í leikinum. Hesi frálíku børn við ymiskum evnum spældu og sungu av hjarta. Samrøðurnar og sangirnir í leikinum eru millum børnini og foreldrini – og í fleiri førum millum

men nógv eru als ikki greið yvir, at tað júst er alt hetta mettaða feittið sum ofta er orsøkin til hjarta- og æðrasjúkur, sigur Ulla. Í summum førum er tað læknin, sum hevur rátt fólki til at fara til k

fyri seg og síni, tað mugu hesi minningarorð vera eitt tekin um. Hon hevur eitt heitt pláss í mínum hjarta og eg takki fyri tíðina og sýnir samkenslu við tykkum mongu, sum eftir sita. vinarliga Jústinus Leivsson

bara harðari. Syng so hart, at Gud eisini hoyrir teg! Tað hjálpti, og nú sang henda gentan av heilum hjarta sang sín. Soleiðis gekk tíðin, og nakað út á kvøldi var seinasti luttakarin sloppin framat. Og sunnudagin

Ongin áhugaleikari fer at brúka mánaðir uppá venjing undir truplum umstøðum, um hann onki hevur uppá hjarta, og onki heldur seg hava at bjóða. Tað vita vit, og tí taka vit tey í álvara og vænta nakað av teimum

tónleiki, eg fáist við, men eg meti, at hatta var gott og hevði ongar bíligar effektir. Ektað og hjartaligt og sum føroyingur eri eg glaður.

tónum. Yndisliga førkaðu løgini seg um tað grøna grasið, undir mjørkarondina undir Skarðinum í tínum hjarta, so orð og litfagurt sanglag andaðu? when the shadow pass. Dagurin simraði í undirspælinum hjá knáva

høvdu Brandur og konan egna heilsølu. Brandur er annars útbúgvin bókbindari, men tónleikurin eigur hjarta hjá honum. Síðst í áttatiárunum gjørdist hann leiðari fyri Skansastovu, sum skuldi verið avloysari

Hans A. Djurhuus yrkti soleiðis: ?Lítið yvir føroya land ? Goymið tað í ungum sinni, - Goymið tað í hjarta inni ? fjalli frá til fjørusand. ? Knúkur hvør og hvør ein túgva ? lærið hugin hátt at flúgva. ?