at fáa fólk at broyta hugburð. Nú 48 ár seinni mugu vit staðfesta, at enn er langur vegur at venda ganga, fyri at vendahugburðinum. Vit hava nøkur yrki, har tað eru kvinnur í starvi burturav. Eg umboði dagliga

meirilutaálitið hjá Fíggjarnevndini, áðrenn málið fór niðan í Løgtingið. Í gongunum í Løgtinginum ganga ørkymlaðir politikarar og deiga, meðan teir taka upp í saman: “Hetta er eitt trupult mál”. Tað sigur

sum eru ferðaleiðarar. Tey fáa at vita frá Visit Faroe Islands og aðrastaðni, at tað er ókeypis at ganga allastaðni, og at ikki er neyðugt at spyrja um loyvi, sigur Jóhannus. — Eg veit eisini um italienskar [...] oyra eftir seg. — So er tað eisini ein trupulleiki, at ferðafólkini halda seg ikki til gøturnar, men ganga allastaðni. Hagin slítist illa, og tað styggir seyðin. — Tí vóru vit noyddir at gera hetta, sigur

konfirmantunum, áðrenn stóra dagin, sunnudagin. — Tað er ein stuttlig tíð, tá ið konfirmantarnir ganga til, men eg má eisini viðmerkja, at eg eri móður aftaná, sigur Ovi og lær. Les meira í vikuskifti

álvarsligt er áfatt, sigur hon. – Talan er ikki um børn, sum hava tryggar umstøður. Ofta eru tað børn, ið ganga fyri seg sjálvi ella børn, ið eru harðskapsrakt, sigur hon. – Hetta síggja Náttarravnarnir javnan

Mong okkara sita niðri megin partin av degnum. Gjøgnum dagin ganga vit bert stuttar teinar so sum út í bilin, inn á kontórið, á vesið, út aftur í bilin. Restina av tíðini sita vit niðri framman fyri einum

børnini hava. – Vøggustovubørn eru ov lítil til stovnslívið. Tey duga ikki at tosa, fleiri duga ikki at ganga ella enntá grulva, tá tey fara á stovn. Tað virkar absurd, sigur hon. Hon greiðir frá, at avgerðin

fegnaðust, segði Annika, ið viðgongur, at tingini ikki gingu tann vegin, Tjaldur vildi hava tey at ganga í vetur. – Nei, vit ætlaðu at stíla hægri í ár enn í fjør, men stórar útskiftingar hava merkt okkum

Vit standa stinn í okkara sámuligu krøvum, og vit vita, at nógvir arbeiðsgevarar eru sinnaðir at ganga okkara ynskjum á møti. Vónandi gongur ikki ov leingi, til tey rakna við í Vinnuhúsinum á Óðinshædd

og dugir ikki ordiliga at tosa enn, so tað er torført at vita, júst hvussu nógv hon skilir. – Vit ganga bara her á hospitalinum og mala og hava ikki verið nakrastaðni úti. Vónandi fáa vit íbúðina fyri jól [...] sleppa eitt sindur út av sjúkrahúsinum, heldur Napoleon og leggur afturat, – Eg veit ikki. Dagarnir ganga bara, og vit hopa og bíða. Tað er ikki so nógv annað at gera.