tað besta menniskja. Vit sita allar enn og bíða eftir, at tú skal ringja ella koma inn at práta eina løtu. Vit hava øll tey góðu minnini um teg í okkara hjørtum, og tað fyllir okkum við gleði og kærleika

vøkru bláu troyggjunum og studentshúgvunum. Saman fóru vit so oman á grøvina og høvdu eina stilla løtu har niðri. Sárt var at síggja allan flokkin, og tú manglaði. Vit høvdu jú øll somul sæð fram ímóti

teg niðurundir, og settu okkum uttanfyri Ríkissjúkrahúsið. Sólin var heit, og vit hugnaðu okkum eina løtu, hóast tú hevði nógva pínu. Tað var týðiligt, at tú ynskti, at tað skuldi ganga framá, tí tær longdist

oman, so slapp hann at senda eitt sindur av fýrverki upp í luftina og vera barn saman við okkum eina løtu. Fiskitúrarnir á Boðanesi og á Molanum vóru eisini hugnaligir og sita fast i minninum. Abbi var, og

Eg lati hurðina upp í barnaheimi mínum. Fari inn. Eg steðgi á eina løtu í gongini, manni meg upp, at fara víðari. Tað er fyrstu ferð, síðani mamma fór, at eg eri her norðuri. Her er so stilt og kalt at

at tú vart farin heim. Hetta kom sum ein skelkur fyri okkum øll og tyktiskt sera óveruligt, tá vit løtu seinni øll stóðu rundan um teg, júst soleiðis sum tú elskaði tað, at hava alla familjuna samlaða um

skari, tigandi, tárandi í tungum tonkum. Vit bíða eftir eini lítlari kistu, sum er á veg. Um eina løtu vænta vit lítla-Klæmint inn her og hansara syrgjandi familju. Ein hálvur tími gongur. Løtan nærkast

Hetta hevði hansara stóra áhuga - íslendskur konsul og íslandsfjeppari sum hann var - og ikki eina løtu kom tað honum til hugs, at eg kundi koma uppá tal. G loymi ongantíð, tá eg fortaldi honum, at eg hevði [...] Hetta var fyrstu ferð eg upplivdi, at hann misti pippið. Hann segði einki og fór bara av stað. Eina løtu seinni ringdi hann og helt fyri, at hatta var kanska ikki so galið! Tíðina meðan eg røkti starvið

fyri nøkrum, ið mundi vera verri. Tankin um at tú ert vekk, er enn so pínufullur, og eg óttist tað løtu tá eg havi gloymt tína rødd babba. Tú var okkara mittpunkt. Vit eru von við, at tú ikki er heima hvørji

fara, um tína sál so góða og kæra. Tú hevur okkum við søgum fylt, ta løtuna var alt so stilt. Ja hesa løtu tú segði frá, man alla søguna fyri sær sá. Góði abbi tú elskaður var, ikki minst av okkum, sum vóru