gjár, tá kommandanturin beyð tygum við. Eg hoyrdi innbjóðingina. Eg kenni kommandantin. Eg skilti beinan vegin, hvat hann ætlaði við innbjóðingini. Hóast vald hansara var nóg stórt at koma upp í leikin [...] hvussu fer kommandanturin at skilja hetta? Eg síggi hann fyri mær, hendan góða kommandant, hvussu hann beinan vegin rennir stólin til viks og fer út á balkongina, eg síggi damurnar hjá honum, hvussu tær renna [...] persónligheit hevur felt sín dóm. Frá hesum degi fyriskipi eg so statt – og so fram­vegis.” Tygum fara beinan vegin at tríva í, tygum hava ikki sagt tað, sum hann proklamerar, tygum hava ikki kallað mína framferð

ferð. Byrjanin var at tví­bura­bróðurin Dagbjartur fekk sjúku, sum oyðilegði hans­ara nýru. Olaf var beinan­vegin fúsur at lata beiggja sínum eitt nýra. Men sjúkan var so háttað, at hetta mis­eydn­aðist. Hetta

har við raktur harðast. -Nú sáttmáli er undirskrivaður og friður valdar á arbeiðsmarknaðinum, eigur beinan vegin at verða farið undir samráðingar millum partarnar, um hvussu meginlívæðrin hjá útjaðaranum

Kapteynurin kom til mín fyri einum tíma síðani, eg skrivaði hansara frágreiðing niður og skoytti beinan vegin dómin uppí. Síðani gav eg boð um at leggja mannin í leinkjur. Tað er einki fløkt í hesum. Um

einki dámdi hetta. Men hon helt Norman vera so fittan og penan, at hon góðkendi henda nýggja sjeikin beinan vegin. Men henda eydnan kundi tó enda skjótt, tí Føroyar vóru ikki eitt verandi stað hjá hermonnunum

av Rana, ið er kendur maður eisini í Danmark, orðar seg fávitskut og ber seg ljótt at, eru danir beinan vegin til reiðar at leggja uppí at bjarga hesum neyðars føroyingunum burtur úr teirra andaliga sjálvsøkni

Hann er so upp­royttur um tað, hann hevur sæð, at hann vil hava sína missión, Balolo­missiónina, til beinan­vegin at fara í herna móti hesum ræðuleikum. Men missiónin hevði í mong ár verið sera ullint í síni

av svartkalva. Til skjals er eisini hópur av takkar­brøvum frá slíkum, sum Poul hevur veitt hendan beinan. Hann sendir eisini svartkalva til persónar ovast í toppinum hjá grønlendska handlinum. Hetta kann

– Eg veit ikki, tavagud. Eg var so glaður, at eg gloymdi alt um uppspælið og skotið beinan­vegin, sigur Christian Lamhauge Holst. Jóan Símun Edmunds­son varð feldur á brotsteigar­markinum, tá Daniel Udsen

til, at tær longu vistu hvar teirra komandi heim skuldi vera, tí sum skilt fóru tær spelandi í ein beinan sunnan, til frælsið, grýtuta lendið og vøkru náttúruna á Kirkjubøreyni. Og harum so líkt, fingu tær